Cindy over haar postnatale depressie: ‘Ik raakte geïsoleerd en was fysiek kapot.’

Zoals veel jonge koppels wilden Cindy en haar man David graag kinderen. Na hormonenkuren, kunstmatige inseminatie en IVF werd Cindy eindelijk zwanger. Maar dochtertje Jade overleed kort na de geboorte op 24 weken. Nu hebben Cindy en David twee zoontjes: Xandres en Sverre. Beide keren had Cindy een postnatale depressie.

Huilbaby

‘Na de dood van Jade was ik via IVF snel weer zwanger”, vertelt Cindy. ‘Nu besef ik dat ik onvoldoende tijd nam om te rouwen. De zwangerschap van Xandres liep moeilijk en op 27 weken werd hij geboren. Hij woog maar 900 gram en moest een hele tijd in de couveuse blijven. Ik reed elke dag op en af naar het ziekenhuis waar ik niet van zijn bedje week.’

‘Na drie maanden mocht ik mijn kindje meenemen naar huis. Hij huilde 16 uur per dag, sliep maximaal een uur tot anderhalf uur aan een stuk, en begon dan opnieuw te krijsen. Hij had reflux in de ergste graad.’

‘Ik kwam niet meer buiten. Ik was het beu te moeten horen: “madammeke, hij heeft precies wel grote honger.” Dan wilde ik roepen “Neen! Hij heeft geen honger. Hij huilt altijd!” Ik raakte volledig geïsoleerd en was ook fysiek kapot.’

Automatische piloot

‘Nacht na nacht liep ik beneden met Xandres rond de tafel zodat David kon slapen, hij moest immers werken de volgende dag. Als iemand voorstelde om de zorg voor de baby even over te nemen, weigerde ik. Ik wilde niemand opzadelen met een huilbaby.’

‘Tot ik ten einde raad toch mijn schoonouders vroeg of Xandres een nachtje daar mocht blijven. En toen, alleen thuis, wist ik niet meer hoe ik groenten moest snijden. Nu de automatische piloot wegviel, ging het niet meer.’

LEES OOK > Zwangerschapsdepressie: wanneer de roze wolk donkergrijs is

Slechte moeder

‘Ik heb de vroedvrouw gebeld die Xandres verder was blijven opvolgen. Zij is meteen gekomen en heeft ervoor gezorgd dat ik naar een Centrum Moeder en Baby kon. Zo’n centrum is gespecialiseerd in depressies rond de geboorte én je kan je kind meenemen. Dat is cruciaal, want ik maakte me sowieso al zorgen over de hechting.’

‘Bovenop de ongerustheid over hem voelde ik immers ook kwaadheid omdat ik door hem geen leven meer had en totaal uitgeput raakte. Over dat laatste had ik dan weer torenhoge schuldgevoelens, wat een slechte moeder was ik toch. Die baby kon er niets aan doen, mijn lichaam had gefaald.’

Moeder en Kind

‘Ik was niet in staat geweest om hem een zorgeloze babytijd te geven. Aan al die verwarrende gevoelens werd bij Moeder en Kind tijdens therapie gewerkt. Ik kon veel tijd met Xandres doorbrengen terwijl de zorg me grotendeels uit handen werd genomen.’

‘Beetje bij beetje geraakte ik er bovenop. Die opname is mijn redding geweest. En die van Xandres. Je hoort of leest soms over moeders die hun kindje iets aandoen. Dat is verschrikkelijk, maar veroordeel die mama niet. Je kent de situatie niet noch de toestand van de mama.’

‘Een van de vele keren dat Xandres in het ziekenhuis lag, en weer aan het huilen was, heb ik op een moment met een kussen boven zijn hoofdje gestaan. Ik wilde dat het stopte. Om hem uit zijn lijden te verlossen en omdat ik het niet meer aankon. Wat er zou gebeurd zijn als de vroedvrouw me niet had doorverwezen… ik durf er niet aan denken.’

Snel hulp zoeken

Cindy en David wilden graag twee kinderen, maar na wat ze meemaakten met Jade en Xandres, beslisten ze: dit doen we niet nog eens. En toen was Cindy – die onvruchtbaar was verklaard – ineens zwanger.

‘Sverre is vijf weken te vroeg geboren. Maar een week in de couveuse stelde niks voor na wat we hadden meegemaakt. Hij was een zalige baby en heeft me geleerd dat moederschap ook fijn kan zijn.’

‘Toch kreeg ik opnieuw een postnatale depressie. Toen heb ik wel meteen hulp ingeroepen. Twee weken naar een psycholoog en ik was erbovenop. Omdat ik de signalen herkende en niet wachtte tot ik helemaal crashte zoals na de geboorte van Xandres.’

‘Die eerste keer ben ik vier en een halve maand in opname geweest. Dat is dan ook de belangrijkste boodschap die ik wil meegeven aan jonge mama’s én de omgeving: wees alert voor signalen en grijp op tijd in. En weet dat het ook kan gebeuren als zwangerschap en gezondheid van het kindje ‘normaal’ verlopen. Het kan echt iedereen overkomen.’

Je bent niet alleen

Cindy staat mee aan de wieg van ‘Wolk in mijn hoofd’. Een groep ervaringsdeskundigen zette een website op en gaat in de ‘Centra Moeder en Baby’ getuigen. ‘We willen tonen dat die mama’s niet alleen zijn met wat ze doormaken. En dat je er weer helemaal bovenop kan komen, want dat kan je je op zo’n moment niet voorstellen.’

‘Daarnaast organiseren we avonden voor familie. Zij moeten alert zijn voor signalen die wijzen op een pre- of postnatale depressie, want de mama zelf ziet het niet. Dring aan om het kindje af en toe aan anderen toe te vertrouwen.

‘Want alles zelf willen beredderen, alsmaar doorgaan en geen momenten voor jezelf inbouwen, vormen een grote risicofactor. Bied aan om werk over te nemen – en blijf dat herhalen – en toon echt begrip. Met “het komt wel goed”, zoals ik vaak moest horen, ben je niks.’

Perinataal screeningsprogramma

‘Waar ik me vaak aan erger, is dat aureool van “de mooiste periode uit het leven”. Wie een baby heeft, moét geluk uitstralen. Dan wordt het wel erg moeilijk om toe te geven dat jij je helemaal niet zo gelukkig voelt. Wat nochtans vaker voorkomt dan algemeen gedacht.’

‘Slapeloze nachten, wenende baby’s, pampers verversen,… zijn dan ook niet meteen een roze wolk. UZ Gent ontwikkelde een perinataal screeningsprogramma om mama’s of situaties met een hoger risico te detecteren zodat ze preventief ondersteuning kunnen voorzien. Er komt dus meer aandacht voor het probleem, al zijn we er nog lang niet.’

Meer lezen

Foto: Kristof Ghyselinck

Dit artikel verscheen in november 2019 in De Bond, het ledenblad van de Gezinsbond. De Bond kan ook bij jou (gratis!) in de bus vallen. Het enige wat je hoeft te doen, is lid worden. Nieuwtjes en activiteiten van de Gezinsbond meevolgen kan ook via Facebook, Twitter en Instagram.

Gepubliceerd op: 05/03/2020