Het huis van Steven (49) en Claudia (49) in Kapellen loopt stilaan leeg. Twee dochters studeren in Leuven, eentje woont bij een gastgezin in Colombia. Alleen Mauro (15) is nog echt helemaal thuis, samen met Yusuf, de Indonesische AFS-uitwisselingsstudent. ‘Opvoeden is ook je kinderen loslaten en ze het vertrouwen geven om zelf hun weg te zoeken.’
Culturele meerwaarde
Het is bijna full house in het gezin van Steven en Claudia. Dat gebeurt steeds minder vaak nu Emma (22) en Noor (20) in Leuven studeren, maar vandaag is het vakantie en zijn ze wél thuis, net als Mauro (15). Alleen Farah (19) ontbreekt; zij woont een schooljaar lang als AFS-student bij een gastgezin in Colombia (AFS maakt van jonge mensen geëngageerde wereldburgers o.a. door internationale uitwisselingen, red.) ‘Natuurlijk missen we haar’, zegt Steven. ‘Tien maanden lijkt heel lang. Maar niet lang nadat ze is vertrokken, kwam Yusuf bij ons wonen. We zijn namelijk zelf ook gastgezin. Hij vervangt Farah niet, maar vult wel een plaatsje op.’
Zo’n gaststudent in huis hebben heeft een grote culturele meerwaarde. Voor het hele gezin. Yusuf zet zich mee aan de gesprekstafel. Het is wonderbaarlijk hoe vlot hij al Nederlands spreekt na amper zeven maanden. Zijn eerste woorden leerde hij dankzij de post-its die Steven en Claudia op alle spullen in huis kleefden. ‘De eerste of tweede dag dat ik hier was, gingen we samen fietsen naar het dorp en het bos. We reden in een fietsstraat toen er een auto uit een zijstraat kwam. Ik schrok en stopte meteen, want dat doe je in Indonesië; een auto stopt er niet voor fietsers. Maar hier wel. De chauffeur lachte naar ons en gebaarde dat we voorrang hadden. Dat was bizar,’ lacht Yusuf.
Je kinderen loslaten
Het was voor Steven en Claudia evident om Farah de wijde wereld in te sturen. Ze geven hun kinderen het vertrouwen en de vrijheid om hun eigen weg te zoeken. ‘Farah was op het einde van het zesde middelbaar nog zoekende,’ zegt Steven. ‘Ze wist niet meteen wat ze wilde studeren, maar het liefst van al zo weinig mogelijk. En dat terwijl ze zoveel capaciteiten heeft. Een jaar in het buitenland leven en studeren met AFS zal haar zelfvertrouwen zeker een boost geven. Ze zal bovendien een stevig mondje Spaans kunnen spreken.’
‘Je kinderen een stukje kunnen loslaten hoort bij het ouderschap’, meent Claudia. ‘Het is een proces waar je door moet. Bij je eerste kind wil je het vooral zo goed mogelijk doen en ervoor zorgen dat het geen kans moet missen. Muziekschool, hobby’s, goede punten, helpen met het huiswerk… het hoort erbij. Maar uiteindelijk is het vooral belangrijk om je kind voldoende vertrouwen te geven en het zelf zijn weg te laten zoeken. Het komt sowieso goed, dus doe je ding! En ja, je zal met je hoofd tegen de muur lopen, maar daar leer je uit.’
Emma studeert nu bijvoorbeeld theologie. ‘Eerst heb ik een jaar rechten gestudeerd. Toen ik vertelde dat ik wilde veranderen naar theologie, vonden mijn ouders dat eerst een wat vreemd idee, maar ze hebben me gesteund. Dat vind ik heel belangrijk, dat we altijd de kans hebben gekregen om uit te zoeken wat we zelf wilden doen.’
De vier kinderen hebben sowieso veel aan elkaar. ‘Als iemand met een probleem kampt of iets mispeutert, vindt die altijd een klankbord. En uiteindelijk bereikt de boodschap ons ook als ouders. Open communicatie is belangrijk in een warm nest, wat we toch proberen te zijn.’
LEES OOK > Wanneer je kinderen volwassen worden: ‘Blij dat we nog een plaatsje krijgen in hun leven’
Vakantiepuzzel
Steven en Claudia zijn allebei jurist. Hij werkt als bedrijfsjurist en zij op een verantwoordelijke functie bij de stad Antwerpen. Hun werk is georganiseerd in functie van de kinderen. ‘Ik werk twee dagen per week op kantoor,’ zegt Steven. ‘Vooral toen de kinderen kleiner waren, was het handig veel thuis te zijn. Emma, Noor en Farah kwamen heel snel na elkaar. Tijdens de zomermaanden nam ik een maand ouderschapsverlof. Met het nodige puzzelwerk in de vorm van allerlei kampjes, verlofdagen en het scoutskamp kwamen we er telkens wel.’
Als jonge ouders vonden Steven en Claudia steun bij de verhalen van andere ouders van de Gezinsbond. En de kinderoppasdienst kwam goed van pas wanneer ze eens een avond voor zichzelf wilden. ‘Later zouden onze dochters ook als babysit via de Gezinsbond aan de slag gaan. Nog steeds doen ze kleine studentenjobs om een centje bij te verdienen.’
De gekste reis
Dat helpt om de kas van het studentenleven te spijzen. De twee studentenkamers in Leuven nemen een grote hap uit het gezinsbudget. Toch zijn er dingen waar Steven en Claudia niet graag op besparen. ‘Gezond eten, met veel verse groenten,’ zegt Claudia. ‘We eten gevarieerd en zeker een keer op twee vegetarisch. We hebben onze eetgewoonten een beetje aangepast aan Yusuf, die moslim is. Ik koop nu halalvlees in een slagerij in Hoboken. Dat is voor ons maar een kleine aanpassing, terwijl het voor hem veel betekent.’
Ook de gezinsvakanties blijven belangrijk. Met alle kinderen erbij. ‘Met de auto naar Scandinavië, Polen of Tsjechië. De schoonheid van Bosnië zal ons altijd bijblijven. Maar de gekste reis moet nog komen: deze zomer gaan we naar Indonesië. Het was al langer gepland, maar corona besliste er anders over. Het is dus louter toeval dat we nu Yusuf kennen. We brengen hem zeker een bezoekje.’
Voor één keer wordt het dus een vliegtuigreis, maar verder kiest het gezin bewust voor duurzaam vervoer. Pendelen naar het werk in Antwerpen gebeurt uitsluitend met de fiets. ‘We hebben de luxe dat we het kunnen,’ beseft Steven. ‘Vroeger pendelde ik met de trein naar Brussel. De auto was nooit een optie. Een milieubewuste keuze? Ja, toch wel. Ik zou heel graag ons huis duurzamer willen maken. Het is een oude woning en die mag zeker beter geïsoleerd worden, maar een extra isolatielaag aan de buitenzijde zou ons enkele tienduizenden euro kosten. Is het verantwoord om dat te doen?’
LEES OOK > Milieuvriendelijk reizen, hoe doe je dat? 9 tips
Kleine ergernissen
Mauro en Emma kijken in de zetel op van hun smartphone. ‘Ach, de schermpjes,’ lacht Steven. Het is een van die kleine ergernissen in elk gezin met jongeren. Maar waar ergeren zij zich zelf aan? ‘Ik ben hier meestal niet lang genoeg om me te ergeren,’ glimlacht Emma. ‘Alleen tijdens de weekends en de vakanties ben ik thuis. Toen ik pas op kot zat, miste ik thuis wel, maar nu deel ik een kot samen met mijn vriend. En als ik thuis ben, geniet ik van Hotel Mama.’
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Dit artikel verscheen in mei 2024 in De Bond, het ledenblad van de Gezinsbond. De Bond kan ook bij jou (gratis!) in de bus vallen. Het enige wat je hoeft te doen, is lid worden. Nieuwtjes en activiteiten van de Gezinsbond meevolgen kan ook via Facebook, Twitter en Instagram.
Gepubliceerd op: 27/05/2024