We schrijven medio juni, de zomervakantie lonkt. Wat voor de ene een betrekkelijk zorgeloze overgang is naar een nieuw leerjaar, is voor de andere de overstap van lager naar hoger. Van zesde leerjaar naar eerste middelbaar. Die overgang naar het middelbaar is niet niks. En dus brachten wij wat jong geweld en hun mama’s samen. Maya F. en Maya R. staan op de drempel van de humaniora. Ada heeft haar eerste jaar in het secundair al achter de kiezen. De drie zijn hartsvriendinnen. En hun respectieve mama’s Ann, Sara en Charlotte? Die zien het met verwondering en soms met een klein hartje aan.
Plaats en tijd van afspraak: het fijne terras van Superkelly in de Brugse Poort, pal in de eerste hittegolf die ons landje te beurt valt. Op dat terras: een openhartige babbel met voornoemde meisjes en dames. Over spanning en onzekerheid, over een nieuw begin, over de volgende stap in het opgroeien. Het is een fase waar iedereen door moet, kinderen en ouders. Wat opvalt: de zesdejaars hebben er zin in, ook al gieren er wat zenuwen door het lijf. En de mama’s? Die hebben er al bij al vertrouwen in.
Eerst even luisteren naar de twee Maya’s. Jullie zijn klaar met het zesde leerjaar. Nu nog de de grootsten van de school, straks weer de kleinsten. Hoe voelt dat?
Maya F.: ‘Ik vind het eng. Het geeft mij stress en kriebels tegelijk. Verandering is spannend. Ik zit graag in de school waar ik nu zit. De ene keer heb ik zin in die overgang naar het middelbaar, de andere keer niet. Nu kan ik lekker zot doen, maar mag dat straks in het middelbaar ook nog? Nu ja, ik zal altijd een zotteke blijven.’
Maya R.: ‘Ik vind het ook heel spannend. Ik denk vooral dat er meer verwacht zal worden van mij en dat ik zelfstandiger zal moeten zijn. Maar ik kijk toch ook wel heel erg uit naar het eerste middelbaar.’
LEES OOK > De overstap naar het middelbaar: niet te onderschatten
Weten jullie al welke richting jullie gaan kiezen?
Maya R.: ‘Wij hebben gekozen voor de A-stroom in de Daltonschool in Gent, en de basisrichting is daar voor iedereen dezelfde. Je kan alleen kiezen uit twee opties om het basispakket aan te vullen: Latijn of Project.’
En wat wordt het voor jullie?
Maya’s (in koor): ‘Project!’ (de meisjes proesten het uit)
Hebben jullie nu goede rapporten?
Maya’s (alweer in koor): ‘Ja!’ (de mama’s knikken bevestigend)
Over naar de mama’s. Jullie hebben nog geen kinderen in het middelbaar dus dit wordt de eerste lichting. Hebben jullie nu een klein hartje?
Mama Charlotte: ‘Het is fijn om los te kunnen laten. De meisjes zullen zelfstandiger worden. Mijn Maya (Maya R.) is daar het laatste half jaar ook echt naartoe gegroeid. Ze is klaar om nieuwe horizonten te verkennen.’
Nieuwe horizonten, betekent dat ook jongens ontdekken? Of meisjes, of jongeren in het algemeen?
Maya F.: ‘Jongens kunnen we nu ook al leren kennen hoor.’ (algemene hilariteit)
Mama Ann: ‘Daar ben ik niet mee bezig. Ik voel gewoon dat Maya zin heeft in die volgende stap, en voor de rest ben ik vooral bezig met de accenten die de school al dan niet zal leggen.
Zo is het mij nog niet duidelijk in hoeverre ze bijvoorbeeld ook de natuur betrekken in hun aanpak. Ik vind dat in deze tijd belangrijker dan ooit, en al zeker in een stadsomgeving. De route die Maya nu volgt om naar school te fietsen gaat door een park. Ze praat ’s morgens met de bomen. Dat vind ik mooi. Volgend jaar moet ze een andere kant uit en dan zal er bitter weinig groen op haar route liggen. Die connectie met de natuur is toch belangrijk.
Voor de rest baart de overstap naar het middelbaar mij weinig zorgen, het is een natuurlijke evolutie. Ik hoop wel dat de werkdruk wat meevalt.’
Hoezo?
Mama Ann: ‘De focus ligt tegenwoordig heel vaak op het theoretische en op reproduceren. Op ratio. Wat mij betreft mag er ook wat voelen aan te pas komen.
Ik hou trouwens mijn hart vast voor de intrede van de laptop. Thuis hebben wij nu een quasi no screen-politiek. De kinderen krijgen op woensdag en in het weekend een beetje schermtijd, maar heel beperkt. In het eerste middelbaar is daar ineens die laptop en smartschool en dan wordt zo’n scherm dagelijkse kost.’
LEES OOK > Smartschool: een zegen of een vloek?
Hebben de mama’s zelf bepaalde voorkeuren of verwachtingen wat betreft de richting die jullie kinderen het liefst volgen?
Mama Sara: ‘Goh, ik vond het toch belangrijk dat Ada naar het aso gaat. Een doorstroomrichting. Omdat ik weet dat ze dat ook aankan, natuurlijk. Ik deed zelf kunsthumaniora en ik heb het gevoel dat ik van heel veel dingen een beetje weet, maar niet voldoende geleerd heb om verbanden te zien. Ik heb er wel andere dingen opgestoken en deed die richting bijzonder graag. Maar in het aso leer je meer verbanden zien, denk ik.
Dat neemt niet weg dat ik ook naar andere opties zal kijken als blijkt dat mijn kind ongelukkig is in het doorstroomonderwijs. Binnen het aso had of heb ik geen voorkeur voor een bepaalde richting. Ik vind dat Ada vooral zelf moet voelen wat ze fijn vindt. Stiekem hoopte ik wel op minder klassiek onderwijs. Dus eerder Steiner, Freinet of Montesori.’
Ada, jij gaat nu naar nu het tweede middelbaar. Weet jij nog hoe je vorig jaar naar jouw overstap van het lager naar het middelbaar keek?
Ada: ‘Ik vond het spannend maar ik had ook nood aan een nieuwe start. Dat gevoel overheerste. Al moet ik toegeven dat ik die eerste schooldag zwaar in de stress zat. Ik heb toen twee borden kapot gegooid en een pot pindakaas laten vallen. Ik was een halfuur te vroeg op school en zat daar vervolgens te koekeloeren.
Daarnaast maakte ik me ook zorgen: “Ga ik wel nieuwe vrienden maken?” Die bezorgdheid bleek terecht, ik heb op dat vlak wel wat problemen gehad…’
Waren er geen vrienden van je vorige school die voor dezelfde middelbare school kozen?
Ada: ‘Die zaten allemaal een jaar lager. Er zitten er hier twee aan tafel. (lacht en knikt naar de twee Maya’s) Zij komen na de zomer naar de Daltonschool, waar ik ook zit. Maar vorig jaar moest ik dus nieuwe banden smeden en dat ging heel moeilijk. Ik heb pas sinds twee maanden echt goeie vrienden.
Eerst trok ik op met de meisjes in de klas, omdat ik een beetje bang was van de jongens, maar eigenlijk vond ik die jongens van bij de start veel leuker. Ik ontdekte al snel dat de meisjes nog heel kinderachtig waren. Vooral één klasgenote creëerde een negatieve dynamiek, gebaseerd op bazigheid, roddels en pesterijen. Ik voelde mij niet thuis in die meisjeskliek en dat heb ik op een bepaald moment ook uitgesproken. Daarna ben ik naar de jongens “overgestapt” en sindsdien is het veel leuker.’
Wel sterk dat jij op jouw leeftijd zegt: ‘Nee, hier doe ik niet aan mee!’
Ada: ‘Dat was moeilijk hoor. De druk van de groep was groot.’ (Mama Charlotte pinkt een traan weg)
Mama Charlotte: ‘Ja, sorry. Ik vond dat een heftige periode. En ik ben supertrots op Ada dat ze voor zichzelf is opgekomen. Dat pestverhaal heeft mij heel sterk geraakt. Ik heb Ada aangeraden om met de klascoach te gaan praten. Dat heeft ze toen ook gedaan en de school is er echt mee aan de slag gegaan.’
Mama Ann: ‘Zo’n overstap is een leerschool, denk ik dan. Je maakt nieuwe vrienden op basis van eerste indrukken en dan ontdek je dat die eerste indrukken soms bedriegen of niet stroken met de werkelijkheid.’
Mama Sara: ‘Klopt. Wat ik sterk vind aan Ada, is dat ze daar open over communiceert. Zonder ruzie te maken, hé, ze zegt gewoon wat ze denkt. Maar dat is haar niet in dank afgenomen. Ze is niet goed in smalltalk, dat heeft ze duidelijk van mij. (lacht) Maar misschien kan je wel wat smalltalk gebruiken in de humaniora…’
Mama Ann: ‘De ene situatie is ook de andere niet. Ikzelf ben binnen dezelfde school van het zesde leerjaar naar het middelbaar gegaan. Dat is een heel ander verhaal, ik had totaal niet het gevoel dat het een grote overgang was. Op 1 september ging ik gewoon naar het gebouw aan de overkant van de straat. Op die manier is zo’n verandering makkelijk te verteren. Voor onze dochters is dat anders, die veranderen van school én van omgeving. En ’t zijn ook andere tijden, natuurlijk.’
LEES OOK > Waar kan je terecht als je kind in aanraking komt met pesten?
Iets anders. Ada, jij hebt er je eerste middelbaar al bijna opzitten. Je vriendinnen uit het lager komen er straks aan. Wat gaat dat geven?
Maya F. (spontaan): ‘O, ik ben bang dat ons groepje uiteen zal vallen.’
Mama Ann: ‘Wij hebben door het werk van mijn ex-man al in een paar werelddelen gewoond. Maya ging naar internationale scholen. Maar ze moest dus ook al een paar keer afscheid nemen van vriendinnen.’
Maya F.: ‘Ja, ik ben bang om te verliezen.’
Mama Ann: ‘Jij hebt al veel moeten achterlaten, hé.’ (Deze keer blinkt er een traan in Anns oog)
Zijn jullie bang dat jullie vriendschap in het gedrang komt straks?
Maya F.: ‘Ja, ik ben daar echt wel ongerust over.’
Maya R.: ‘Ik vind het goed dat we andere mensen leren kennen.’
Mama Ann: ‘Ik denk dat er verschillende verlangens leven bij de drie meisjes. En ik wil ze aanmoedigen om voldoende openheid en ruimte te laten om met anderen te spelen, te verbinden en te praten. Zonder dat ze dat als een afwijzing ervaren. Ze moeten leren dat het ene naast het andere kan bestaan.’
Mama Charlotte: ‘Jullie zijn zo’n sterke vriendengroep. Ik denk niet dat jullie elkaar zullen verliezen.’
Mama Sara: ‘Inderdaad. En het gaat nooit om kwantiteit, wel om kwaliteit. Je hebt beter een paar heel goeie vrienden, dan een hoop oppervlakkige kennissen.’
Het is wijze raad, waarmee we dit gesprek graag besluiten. Dank voor jullie openheid en heel veel plezier straks, in het middelbaar.
Foto: Kristof Ghyselinck
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 26/06/2023, laatste update op: 29/06/2023