Mama Simona over zwanger zijn in een ander land dan je thuisland: ‘Ik ontdekte dat ik meer doorzettingsvermogen heb dan ik dacht’

Mama Simona verhuisde na een moeilijke jeugd van Slowakije naar België. Nadat ze hier een job en een woning vond, wilde ze samen met haar vriend graag een eigen gezinnetje stichten. Maar dat ging niet allemaal van een leien dakje. Ze vertelt haar verhaal over inburgeren, zwanger zijn en bevallen in een ander land dan je thuisland, borstvoeding en … opnieuw verhuizen.

Tweede thuis

Mijn vriend en ik zijn allebei buitenlanders die verliefd zijn geworden op België. Mijn jeugd werd getekend door grote economische instabiliteit, maar mijn ouders hebben er altijd alles aan gedaan om mij een goede opleiding te geven. Uiteindelijk trok ik naar België en vond ik hier een job.

Ook mijn vriend deed het hier zo goed dat we al snel beslisten om in België te blijven. In onze vrije tijd leerden we Nederlands en ontdekten we België en de cultuur. We begonnen onze toekomst hier te plannen, ook al was dat in het begin zeker niet makkelijk. Zo slokte ons werk al onze energie op en leek het alsof er nooit een geschikt moment zou komen om aan ons eigen gezinnetje te beginnen.

We beseften dat we iets zouden moeten opgeven. We trouwden en ik gaf mijn job op, want mijn werkgever ondersteunde een eventuele zwangerschap niet. Ook de droom om ons eigen huis te kopen, zetten we voorlopig opzij.

Zwanger in een ander land

En plots was het zover: ik was zwanger! We waren in de wolken met dit nieuws, maar al snel besefte ik dat ik helemaal niet veel wist over zwangerschap en de bevalling in België. Daarom las ik heel veel en belde ik overal naartoe.

Omdat ik werkloos was, werd ik echter overal als een speciaal geval beschouwd: ‘zwanger en werkloos’. Ik wilde wel graag een nieuwe job vinden, maar dat bleek door de pandemie en mijn zwangerschap moeilijker dan gedacht. Hoewel zwangere vrouwen niet gediscrimineerd zouden mogen worden, kreeg ik wel het gevoel dat werkgevers dachten dat ik minder zou kunnen nu ik zwanger was.

Daarnaast zorgde de pandemie voor veel veranderingen en vreemde situaties. Hierdoor ontdekte ik wel dat ik veel meer doorzettingsvermogen heb dan ik zelf eerst dacht. Op korte tijd verbeterden mijn taalvaardigheden zo sterk dat ik alleen nog maar in het Nederlands communiceerde.

LEES OOK > Alleenstaande mama én nieuwkomer Patricia: ‘Elk leven geeft kansen om te groeien’

Bevalling

Uiteraard moest ik ook al snel keuzes maken over waar en hoe ik wilde bevallen. Ik wilde graag op de natuurlijke manier bevallen, zonder ruggenprik, dus ik probeerde me daar zo goed als mogelijk op voor te bereiden. Zo volgde ik kinesitherapie en bereidde ik me ook mentaal voor op de pijn van een natuurlijke bevalling. Mijn partner en ik volgden infomomenten georganiseerd door het ziekenhuis en ik had een kennismakingsgesprek via Skype met mijn doula.

Maar het verliep helaas niet helemaal volgens plan: onze baby wilde er niet uit. Daarom kozen we last minute voor een keizersnede met spinale anesthesie. Omdat ik hierop niet voorbereid was en het bovendien erg koud was in de operatiekamer, begon ik te trillen. De verpleegsters stelden me echter al snel gerust en verzekerden me dat ik alles zou vergeten als mijn zoon binnen enkele minuten ter wereld zou komen.

En ze hadden gelijk. Mijn baby voor de eerste keer horen, hem kunnen knuffelen en kussen: dat was inderdaad het mooiste moment van mijn leven. Daarom zou ik aan alle (toekomstige) moeders willen meegeven dat alles slechts een (korte) fase is. Het herstel en de eerste dagen in het ziekenhuis zijn sowieso zwaar en moeilijk, maar het wordt elke dag beter.

Melk nuuuu!

Al sinds het begin was borstvoeding geven een van de dingen waar ik geen seconde over twijfelde: ik wilde heel graag proberen om mijn kindje aan mijn borst te hebben. Maar na weken van proberen en vooral veel frustraties, besliste ik om over te schakelen naar flesvoeding.

Vreemd genoeg voelde ik me vanaf dan pas echt een moeder. De beslissing om te stoppen met borstvoeding gaf me meer energie, ik geraakte niet meer gefrustreerd en kon me volledig focussen op mijn zoontje.

Mijn zoontje bleek trouwens al snel helemaal gek op zijn flesjes. Als hij zijn fles wilde hebben en ik in plaats daarvan eerst zijn luier wilde controleren, liet hij de hele wereld luidkeels weten wat een slechte beslissing dat was.

LEES OOK > Borstvoeding geven of overschakelen naar flesvoeding? 8 vragen en antwoorden

Aarzelen

Hoewel alles eigenlijk heel goed liep, begon ik me als ouder plots onzeker te voelen over onze toekomst. Hoorden we echt thuis in België? Zouden we onze zoon vanuit België kunnen laten kennismaken met zijn Slowaakse achtergrond, zonder grootouders in de buurt? We konden hem wel foto’s laten zien van Slowaakse steden, traditionele gerechten, cultuur en natuur, maar daar bleef het bij. We worstelden met een moeilijk dilemma: moesten we ons geliefde België na al die jaren verlaten of niet?

Uiteindelijk werd onze keuze vergemakkelijkt door… de crèche. Wanneer onze baby vier maanden zou worden, zou hij in België immers naar de crèche moeten gaan en zou ik opnieuw een baan moeten zoeken. Ik vond dat veel te vroeg en ik was jaloers op mijn vrienden in Slowakije, waar moeders verplicht zijn om zich vanaf de geboorte van hun kindje drie jaar thuis te blijven. Er zijn ongetwijfeld voor- en nadelen aan beide systemen, maar ik kon me er moeilijk overheen zetten.

Aan de andere kant vonden we de mentaliteit en de vriendelijkheid van de Belgen zo leuk dat het idee om opnieuw naar ons thuisland te verhuizen ook niet helemaal juist voelde. België was immers onze echte thuis. Uiteindelijk besloten we om met pijn in ons hart toch terug te gaan naar Slowakije. De laatste keer dat ik hier de deur dichtsloeg, stroomden de tranen over mijn wangen.

Emoties

Tot nu toe heb ik niet de tijd gevonden om alle emoties te verwerken. Zowel emotioneel als fysiek hebben we immers een periode van moeilijke beslissingen en grote veranderingen achter de rug. Helaas besef ik nu ook dat we niet alles in de hand hebben en dat het leven heel snel op zijn kop gezet kan worden, ongeacht alle inspanningen om de juiste beslissing te nemen. Zo denk ik nu vaak aan ons buurland en aan de kracht waarmee Oekraïense ouders hun kinderen beschermen tijdens een zinloze oorlog.

Ik geloof dat elke ouder verplicht is om zijn kind veiligheid en zekerheid te bieden, optimistisch te leren zijn in moeilijke situaties en gelukkig te leren leven. Dit dwingt me soms om mijn eigen twijfels en tranen te verbergen en een zelfverzekerde moeder te spelen waarbij je altijd terecht kunt. Maar vaak weet ik het ook niet altijd… Gelukkig kan ik steeds bij mijn partner en familie terecht. En de nabijheid van mijn familie is zo veel waard met een kleintje in huis.

LEES OOK > Wendy en haar gezin vangen thuis Oekraïense vluchtelingen op: ‘Je hebt minder nodig dan je denkt’

Met een baby in huis ziet je leven er een pak anders uit. Onze nieuwsbrief voor jonge ouders groeit mee met je kindje en zit boordevol herkenbare verhalen en boeiende weetjes. Schrijf je hier snel in!