Gerty Van den Cruijce (35) en Kurt Arnoes (41) hebben een zoon Rune (9) en twee dochters, Nore (5) en Mare (2). Gerty droomde altijd al van een groot gezin, maar door haar nierafwijking was dat niet vanzelfsprekend. Ondanks verschillende uitdagingen, bleef het gezin toch in balans. ‘We zijn blij met onze drie gezonde kinderen, maar het heeft ons veel extra tijd en energie gekost.’
Van bij haar geboorte heeft Gerty nierproblemen. Zij en haar oudere zus moeten daarvoor al als kind elk jaar bij de dokter op controle. ‘Zolang dat jaarlijkse onderzoek oké was, hoefde ik mij nergens zorgen over te maken. Ik wist wel dat ik ooit een niertransplantatie zou moeten ondergaan. Pas toen we aan kinderen begonnen, kwam alles in een stroomversnelling.’
Kurt: ‘Rune werd in 2013 geboren. Bij de zwangerschap van een eerste kindje leef je normaal op een roze wolk, maar dat was helaas niet het geval. Al na drie maanden bleek uit een bloedtest dat ons kindje het downsyndroom kon hebben. De NIPT-test bestond toen nog niet, dus deden ze een vruchtwaterpunctie met daarbij het risico op een miskraam. Gelukkig verliep dat onderzoek goed en waren de resultaten negatief.’
Gerty: ‘Zwanger zijn had grote gevolgen voor mijn nieren. In die eerste negen maanden deden beide nieren nog hun werk, maar ze gingen snel achteruit. Kort voor de geboorte liep ik een zwangerschapsvergiftiging op. Ik hield enorm veel vocht op en was zo opgeblazen als een ballon. Ik had ook een veel te hoge bloeddruk. De bevalling werd ingeleid, maar verder verliep alles normaal.’
Op automatische piloot
Kurt: ‘Pas toen we wisten dat Gerty en Rune geen risico meer liepen, viel er een enorme last van ons af. Een halfjaar na de geboorte kon de nierdialyse van start gaan. Maar dan nog was het lang wachten tot het moment van transplantatie.’
Gerty: ‘De zwangerschap had zo veel van mijn lichaam gevergd dat ik veel meer tijd nodig had om te recupereren dan bij een gewone zwangerschap. Van die eerste maanden herinner ik mij nauwelijks iets. Ik weet dat ik als prille mama voor Rune zorgde, maar ik leefde op automatische piloot. Dat maakte mij heel angstig. Vermoedelijk beleefde ik toen een delirium of een soort verwardheid, maar dat ben ik pas veel later te weten gekomen.’
Kurt: ‘Ik was mij ervan bewust dat ik na de geboorte meer huishoudelijke taken op mij zou moeten nemen. Maar de dialyse en de hoognodige transplantatie zorgden wel voor extra druk. Ik werkte toen nog bij de interventieploeg van de lokale politie, een job met veel onregelmatige uren. Dat werk viel niet vol te houden om er ook nog voldoende voor het gezin te zijn. Veel extra’s zoals vrienden bezoeken of reizen zaten er evenmin in. Gelukkig hielden mijn bazen rekening met onze situatie en kon ik mijn verlof opsparen.’
Gerty: ‘Tot voor de geboorte hadden we ook nog elk onze eigen hobby. Ik ging paardrijden en Kurt deed basket en fitness, maar dat viel allemaal weg. Alles stond in het teken van de dialyse en transplantatie.’
LEES OOK > Praten met je partner: deze tips kunnen helpen
Familie in de buurt
Precies een jaar en drie maanden na Runes geboorte kreeg Gerty een nieuwe nier. De rust keerde even terug in hun gezin. Opnieuw buitenshuis werken deed haar deugd, al zat een voltijdse baan er niet meer in. Door zijn nieuwe job als wijkinspecteur had Kurt intussen een regelmatiger dienstrooster.
‘Bij de zwangerschap van een eerste kindje leef je normaal op een roze wolk, dat was bij ons niet het geval’
Gerty: ‘Ik werkte halftijds, maar dan nog had ik geen extra energie over. Ik herstelde snel van mijn transplantatie en mocht op dezelfde werkplek als voordien weer aan de slag. Alles viel toen weer wat in de plooi dankzij de steun van onze familie. We wonen in elkaars buurt en zowel mijn zus als de grootouders aan beide kanten hebben ons altijd geholpen met de opvang van de kinderen. Als je gezin zo veel extra zorgnood heeft, is die hulp bijzonder welkom.’
Een groot gezin
Ondanks de zware periode tijdens en na de eerste zwangerschap bleven Gerty en Kurt dromen van een groot gezin. In 2017 kreeg Rune er een zusje bij, Nore, en twee jaar geleden werd Mare geboren.
Gerty: ‘We zijn bijzonder blij dat we vandaag drie gezonde kinderen hebben. En ja, door mijn nierproblemen waren er extra risico’s bij de zwangerschap en de bevalling. Bovendien kozen we telkens voor een ivf-behandeling om zwanger te worden. Niet wegens vruchtbaarheidsproblemen, maar om ervoor te zorgen dat ik het kwalijke gen van mijn slechte nieren niet aan onze kinderen zou doorgeven.’
Kurt: ‘Het ivf-traject voor Nore mochten we pas een jaar na de niertransplantatie van Gerty opstarten. Op zich was dat traject voor ons minder slopend dan voor andere ouders, alleen moesten we telkens vol spanning afwachten hoeveel gezonde embryo’s er nog overbleven. “Sorry, we hebben niets voor jullie…” kregen we toch ook een paar keer van de dokter te horen.’
Gerty: ‘De hormonenkuur was best heftig en mentaal vond ik het moeilijk om te aanvaarden waarom we voor ivf kozen. Maar je weet dat het voor je kinderen de enige juiste beslissing is. De cirkel is nu doorbroken, zij gaan geen nierproblemen krijgen zoals ik.’
LEES OOK > Zwanger met ivf: ‘Ik wil het taboe rond kunstmatige bevruchting doorbreken’
Gezin in balans
Vandaag hebben Gerty en Kurt opnieuw een rustpunt in hun leven gevonden. Zij blijft nu thuis voor de kinderen en heeft weer meer contacten met vrienden. Basket is voor Kurt zijn wekelijkse uitlaatklep. En intussen ziet hij ook hoe zijn zoon als basketter in zijn voetsporen treedt. Nu en dan een weekendje samen weg houdt hen als gezin in balans. Hoe belangrijk dat is, weten ze maar al te goed, want ze kenden ook momenten waarin hun relatie sterk onder druk stond.
Kurt: ‘We maakten als koppel moeilijke periodes door. Voor corona belandde Gerty nog in een burn-out en daarna in een depressie. Maar de grootste druk op onze relatie ervaarden we vlak voor haar niertransplantatie. Ik nam toen in ons gezin veel taken op mij, en zo riskeerden we elkaar uit het oog te verliezen.’
‘Net op het moment dat we de gelukkigste ouders moesten zijn, verloren we elkaar uit het oog’
Gerty: ‘Net op het moment dat we de gelukkigste ouders hadden moeten zijn… We konden ons er zonder relatietherapeut doorheen slaan. Als ze zeggen dat “praten helpt”, dan zijn wij daar het mooiste bewijs van.’ (lacht)
Kurt: ‘Het vroeg veel tijd, maar we waren vastbesloten om ervoor te gaan. We hoopten dat het een fase was die we daarna achter ons konden laten. Dat bleek uiteindelijk ook zo te zijn, gelukkig maar.’
Meer verhalen over veerkracht ontdek je in onze podcastreeks.
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Dit artikel verscheen in mei 2023 in De Bond, het ledenblad van de Gezinsbond. De Bond kan ook bij jou (gratis!) in de bus vallen. Het enige wat je hoeft te doen, is lid worden. Nieuwtjes en activiteiten van de Gezinsbond meevolgen kan ook via Facebook, Twitter en Instagram.
Gepubliceerd op: 28/04/2023