Papa Koen beschrijft hoe het voelt om papa te worden. Hij deelt zijn reis naar het vaderschap, van de zenuwslopende momenten in de verloskamer tot de eerste dagen met zijn zoontje.
Geen duidelijkheid
Papa worden. Het is zover. Op weg naar het ziekenhuis krijg je een flashback van de afgelopen 9 maanden. De echo’s op de frigo, de bezoekjes in Dreambaby of andere doolhoven, het geknoei om dat autostoeltje te installeren, en niet te vergeten: de duizenden babyspullen die subtiel (of niet) in jullie huisje zijn geslopen. Maar je voelt je er klaar voor.
Waar je je echter niet op kan voorbereiden is die schreeuwende vrouw naast je. Je levenspartner zo horen afzien gaat door merg en been. En dan moet alles nog beginnen. Aan de monitor in de verloskamer, in bad, op een zitbal of in een of andere yoga-positie. Jij zit er bij en kijkt er naar. Trap niet – zoals ik – in de val om te vragen of het gaat of dat je iets kan doen. Soms kan je beter niets zeggen en je vrouw in haar concentratie laten. Of je denkt aan wat je tijdens één van die vele cursussen hebt geleerd: ‘De partner moet er vooral zijn voor de mama, de ratio bewaren, de buffer bij medische vragen, de beschermer’.
Voor iemand die houdt van duidelijkheid zoals ik, kan een taakomschrijving niet vager zijn. Is het een voorbode dat van zodra je een kind hebt je sowieso geen duidelijkheid meer kan verwachten? Dat je plannen op elk moment wijzigen als je kindje daar anders over beslist? Ik vermoed van wel.
LEES OOK > Vader worden… duurt dat echt zo lang?
Papa worden
Vroedvrouw(en) komen geregeld binnen om te controleren hoever je vrouw gevorderd is. Latente en actieve fase, persdrang… Het zijn termen waarmee gegoocheld wordt en die je als papa in spe beter al eens opgezocht hebt. Als de vroedvrouw na uren aan je vrouw vraagt of je klaar bent om te bevallen, moet je toch 2x slikken. Is dit het moment? Blijkbaar wel. Tijdens de bevalling zelf probeer je te doen wat je instinct je zegt. Aanmoedigen, coachen, roepen… Geen idee of het effectief helpt, maar je voelt je alleszins nuttig en dat is al veel. Ik ben er zeker van dat heel veel first-time-papa’s ook maar gewoon wat doen. En dat ook dat eigenlijk wel OK is.
Dan gebeurt het. Ons kindje komt ter wereld. Waanzinnig. Intens geluk. Apetrots op je vrouw. Een bevalling is de enige blind date waar je 100% zeker bent dat je verliefd zal worden op de persoon die je ontmoet. Achteraf besef je pas hoe magisch die eerste momenten zijn, maar op het moment zelf voelen ze vooral heel klinisch. Ons zoontje bij de mama leggen voor huid op huid, een verpleegster die plots vraagt hoe die spruit moet noemen, een navelstreng die je zo snel doorknipt dat je zelfs niet beseft wat dat betekent, je baby die gewogen en gemeten wordt en jij die vergeet een foto te trekken… Je ondergaat het allemaal op automatische piloot.
Buitenwereld
De eerste dagen op de materniteit zit je in een veilige bubbel en die wil je zo goed mogelijk beschermen. Geen 10 bezoekjes. Sla niet met die deur aub. De wereld van je baby is in het begin gelukkig niet groter dan die paar vierkante meter en als je een vraag hebt, hoef je maar op een knopje te duwen. Lekker gemakkelijk.
Toch hoor je elke kleine kir, voel je elke spiertrekking, blaas je bijna elke adem mee. Je focust hard op alles wat je kindje doet en zegt, hoe je baby drinkt en ontlast. Je bent al een papa maar je beseft het amper.
En wanneer die grote draaideuren van de buitenwereld openen en jij wandelt met die Maxicosi buiten, begint alles opnieuw. De rest van het leven van je baby. En vooral dat van jou, papa.
LEES OOK > Dagboek Zeger: over de roze wolk en die allereerste momenten met je baby
Met een baby in huis ziet je leven er een pak anders uit. Onze nieuwsbrief voor jonge ouders groeit mee met je kindje en zit boordevol herkenbare verhalen en boeiende weetjes. Schrijf je hier snel in!
Gepubliceerd op: 29/08/2023, laatste update op: 09/01/2024