Mama Nele houdt een dagboek bij over de prille avonturen van haar dochtertje. Vandaag komt er een einde aan het zwangerschapsverlof van Nele en dat betekent ook … het begin van de opvang voor haar baby. Spannend!
Einde van mijn zwangerschapsverlof
Toen na de zwangerschap de teller weer op nul stond, betekende dat het begin van een nieuwe periode: het vierde trimester. Een officieel erkende aanpassingsperiode voor baby en moeder. Voor mij was het ditmaal een uitdaging met veel echte en enkele luxeproblemen, waardoor die aanpassingsperiode meer een overlevingsperiode werd. Maar ook dat zit er nu op.
En wat volgt heeft niets meer met trimesters te maken. Dat noemt volgens mij gewoon: het echte leven. En de ene dag denk ik dat we daar nu wel klaar voor zijn, om de andere dag in paniek te roepen dat het allemaal nog zo vers en nieuw is.
Hallucineren
Ik ben nu vier maanden geleden bevallen en nog lang niet alles is al terug in de plooi gevallen. Er is nog steeds een soort vermoeidheid die niet meer weggaat en me soms doet hallucineren, erger dan wanneer ik een nacht te veel gedronken en te weinig geslapen heb. Er is mijn lijf dat nog minstens vijf maanden nodig heeft om te recupereren, als dat ooit zelfs kan.
Er is de tijd die overdag veel te snel en ’s nachts tergend traag voorbij tikt. Er zijn de hormonale zweetaanvallen, de tranen die niet langer onder de categorie ‘kraamtranen’ vallen. Er zijn de eindeloze sessies online shoppen, het nemen van 98.906 foto’s van mijn baby en het kijken naar 98.906 foto’s van mijn baby, zelfs wanneer ze bij me ligt. Er is een kleuter die veel aandacht opeist en een verbouwing die hetzelfde doet, in het kwadraat.
En sinds vandaag is er ook mijn werk dat ik weer moet oppikken. Dit moment heb ik lang gevreesd: want ik had én heb nog steeds geen idee hoe ik alles moet combineren.
LEES OOK > Een baby én een kleuter in huis: hallo slaaptekort!
Naar de opvang
Het einde van mijn zwangerschapsverlof betekent ook het begin van de opvang voor mijn baby. Ik weet nog goed hoe dat bij mijn eerste dochter ging. Toen de lieve verzorgster van de crèche ons hartelijk verwelkomde en mijn baby zonder enige vorm van verzet van me overnam, wilde ik het liefst gewoon rechtsomkeer maken.
Beiden keken me aan met een blik die ik enkel kon interpreteren als een vrijgeleide om te vertrekken en om na die moederschapsrust eindelijk eens terug mijn eigen leven te gaan leiden. Om te gaan werken. Om misschien mijn tanden nog eens te poetsen en mijn nagels te knippen.
‘Mijn vermoeidheid gaat niet meer weg en doet me soms hallucineren’
Na al die onverdeelde aandacht en een scheurtje tijdens de bevalling had ik toch meer aanhankelijkheid en protest verwacht van mijn dochter, maar goed. Ondertussen is ze opgeschoten tot een heuse kleuter, waarmee alles overigens goedgekomen is.
Nu, de tweede keer, weet ik beter wat te verwachten. Het moeilijke aan de opstart in de opvang is dat er bij dat nieuwe begin ook een nieuw einde hoort: het einde van een periode waarin zij en ik elkaar voor het eerst leerden kennen. Door weer in het gewone leven te stappen, moet ik toegeven aan de tijd, die nooit echt stilstaat. Ook al zou ik dat soms willen als zij bij me is en niet in alle richtingen heeft gekakt.
LEES OOK > Voor het eerst naar de crèche met tranen … bij mama
Mama Nele
(Hasselt, december 2021)
Alle dagboeken van Nele kan je hier nalezen. Ook papa Christophe schrijft een dagboek.
Dit dagboek is eerder verschenen in Brieven aan Jonge Ouders, het gratis tijdschrift voor alle ouders. Pas bevallen of nog in verwachting? Schrijf je hier in om deze razend interessante reeks gratis te ontvangen. Voor ouders van kindjes tot 18 maanden zijn er ook de NieuwsBrieven aan Jonge Ouders, elke maand in je mailbox.
Gepubliceerd op: 29/04/2022