Mama Annelies is voor de derde en laatste keer zwanger. Na twee dochters krijgen zij en haar man nu hun eerste zoon. ‘Net omdat dit wel degelijk de laatste keer is, probeer ik er bewuster van te genieten.’
Laatste keer zwanger
Het is april 2023. En ik ben hoogzwanger van ons derde kindje. Onze eerste zoon. Het laatste kuikentje voor ons nest.
Alle dagen van de maand april probeer ik in me op te slaan hoe het is om zwanger te zijn. Alle avonden, als de meisjes slapen, probeer ik op pad te gaan. Ik wandel langs huizen en velden, door weer en wind, met mijn handen rond mijn buik. Ik herinner me van bij de meisjes dat het bijzonder moeilijk was om te onthouden hoe het voelde om zwanger te zijn. In totaal zal ik dan misschien zo’n zevenentwintig maanden zwanger zijn geweest, toch is de herinnering eraan vluchtig. Net omdat dit wel degelijk de laatste keer is, probeer ik er bewuster van te genieten. Tussen het moederen door.
En hoewel ik nog weken zwanger had willen zijn, keek ik – hoe onwaarschijnlijk ook – enorm uit naar de bevalling; een staaltje ongezien teamwork neerzetten en eindigen met een blinde date waarvan ik op voorhand wist dat het raak zou zijn. Na een inleiding om medische redenen bij onze oudste dochter, en een spontane, zeer snelle bevalling bij de tweede, wist ik nu héél goed wat ik wel en niet wilde. Ik wilde dit keer geïnformeerd aan de start staan en gaan voor een fysiologische bevalling met respect voor onze eigen keuzes. Niet meer, niet minder.
LEES OOK > De invloed van de zwangerschap en geboorte op jouw baby
Genieten en beleven
Net omdat het de derde keer is, ben ik dan ook heel zeker wanneer op vrijdagavond 21 april de weeën beginnen. Ik had eerder die dag al het vermoeden dat het wel eens voor dat weekend zou kunnen zijn. Ik ben dus blij dat ik de meisjes zelf in bed stak, toedekte en ze een knuffel gaf. Om tien uur ’s avonds douche ik me nog en plof ik eventjes in de zetel. Wanneer ik rond middernacht – in slaap gevallen in de zetel – wakkerschiet, bedenk ik me dat het dan toch stil viel. Maar nee hoor, zodra mijn rug het bed raakt, is het alle vijf minuten prijs.
Om één uur ’s nachts kom ik uit bed. Ik beslis dat ik mijn man nog even laat liggen en – tussen het puffen door – geniet ik van de stilte in huis. Ik ben er mij bewust van dat het menens is, dus niet veel later wek ik mijn man zachtjes en bel ik mijn mama op. Zij kan bij de meisjes blijven.
Nog geen half uur later arriveert mijn mama bij ons. Ze zwaait ons uit, en rond twee uur ’s nachts arriveren we via Spoed op de materniteit. Vanaf dan kruipen we in onze bubbel. Het is de laatste keer dat we dit zullen doen, en hoewel we het klappen van de zweep intussen wel kennen, giert er een gezonde dosis zenuwen door onze lijven.
Topteam
We bellen Laurein, onze allerliefste geboortefotograaf, en vanaf dan is het menens. Na wat gewiebel op een bal en het monitoren van de weeën blijkt een dik half uur later dat ik bijna volledige ontsluiting heb. Ik mag beginnen persen. Ik heb geen idee hoe, maar ik ben in een rechtstaande houding, leunend op mijn man, terecht gekomen en die houding houd ik aan. Het is eigenlijk een heerlijk idee dat hij ons, zijn zoon en mij, gedragen heeft tot die geboren werd. En dat kan je letterlijk en figuurlijk nemen. Wat is het fijn mijn man zo betrokken en dicht bij me te hebben. Wanneer ik het lastig heb, begraaf ik mijn hoofd helemaal in zijn bovenlichaam. Bij elke perswee heb ik mezelf ingeprent te genieten, ten volle te beleven. Want het is echt de laatste keer dat ik het voorrecht heb om een kindje op de wereld te mogen zetten.
Om twaalf na drie ’s nachts wordt Zeger geboren. Ik neem hem zelf aan en word begeleid naar het bed in de verloskamer waar we even op adem kunnen komen. What a ride!
Ik ben zo blij dat we op deze manier ons derde kindje op de wereld mogen verwelkomen. Ik geef het grif toe: ik heb ervan genoten van begin tot einde. En wanneer mijn man twee dagen later – in de auto, onderweg naar huis met onze verse baby – zijn hand op mijn been legt en met exact dezelfde woorden zegt dat hij er ook van heeft genoten, is het mij weer heel duidelijk: wij zijn een topteam!
Mama Annelies
LEES OOK > Waarom huid-op-huidcontact na de geboorte zo belangrijk (en heerlijk!) is
Over Annelies
Annelies is leerkracht en mama van Ellie, Jutta en Zeger. Alle dagboeken die ze schrijft over Zeger kan je hier allemaal terugvinden. Volg Annelies ook via Instagram of via haar blog.
Foto’s: Laurein Heimat
Met een baby in huis ziet je leven er een pak anders uit. Onze nieuwsbrief voor jonge ouders groeit mee met je kindje en zit boordevol herkenbare verhalen en boeiende weetjes. Schrijf je hier snel in!
Gepubliceerd op: 24/07/2023Tags: Dagboek Zeger