In de 35e week van haar zwangerschap zou Ruth stoppen met werken. Zo had ze nog ruimschoots de tijd om zich helemaal voor te bereiden op de geboorte van haar eerste kindje. Maar Liz kwam al de week ervoor op de wereld. De vroeggeboorte heeft Ruth compleet in snelheid gepakt en was het begin van een emotionele rollercoaster.
Niet volgens plan
‘Een bevalling maakt altijd indruk, maar ik had het me toch allemaal zo anders voorgesteld’, begint Ruth het relaas van de vroeggeboorte. ‘Ik zou heel bewust op tijd stoppen met werken. Ik had enkele praktische zaken wat uitgesteld. Op die manier kon ik mij nog rustig voorbereiden en toeleven naar de bevalling.
Plots begon ik op 34 weken en 5 dagen vruchtwater te verliezen. Ik was er echt van overtuigd dat de bevalling nog niet begonnen was. Er was in eerste instantie nog sprake van dat ik de resterende weken van mijn zwangerschap in het ziekenhuis kon doorbrengen.
Toen ik plots ook weeën kreeg, had ik dat eerst zelf niet door. Pas toen de vroedvrouw me zei dat mijn dochter nog diezelfde dag geboren zou worden, wist ik dat alles anders zou uitdraaien dan ik gepland had.’
LEES OOK > Ouders van een prematuur geboren kindje getuigen
Vroeggeboorte
De bevalling ging op zich goed. Ruth voelde zich sterk. De tijd leek snel voorbij te gaan, en plots was Liz geboren. ‘Er gebeurt zoveel op zo’n moment. Ik begreep niet meteen waarom er zoveel mensen om me heen stonden.’
Liz heeft twee minuten bij haar op de borst kunnen liggen, maar werd toen vrij snel meegenomen voor onderzoek. Plots leek de tijd stil te staan. Ruth voelde zich overdonderd en eenzaam in de verloskamer, waar iedereen met heel wat bezig leek te zijn – behalve met haar.
‘Ik voelde me machteloos en verdrietig. Het voelde zo verkeerd om niet te zijn waar mijn kindje was.’
De tijd tikte voorbij, en Ruth kon haar omgeving niet inlichten over wat er gaande was. ‘Mijn gsm lag niet bij me. Iedereen was met Liz bezig en ik voelde me alleen. Ik durfde ook niet zomaar opstaan om mijn gsm te pakken, dus bleef ik liggen – ook toen iedereen even weg was.
Ik heb zo vaak naar de klok gekeken terwijl ik daar lag. Ik kon het allemaal niet echt bevatten. Ik was dan wel mama geworden, maar het tastbare bewijs daarvan – mijn kindje – had ik niet bij mij om dat ten volle te beseffen.’
Onwezenlijk
‘Toen ik Liz terugzag op Neonatologie leek het wel alsof ik in een film zat. Ik speelde de hoofdrol maar ik was tegelijk een toeschouwer.’ Alles leek aan Ruth voorbij te gaan. Ze voelde zich machteloos.
Liz had intussen een maskertje aan om beter te kunnen ademen. Longproblemen speelden haar parten, ze kraakte en piepte heel erg bij het ademen.
‘Ik vond het zo lastig om dat te horen’, vertelt Ruth. ‘Het gevoel niets te kunnen doen voor je kind is ontzettend lastig. Het enige wat ik kon doen, was bij haar zijn.’
Intussen werd duidelijk dat Liz naar een ander ziekenhuis overgebracht zou moeten worden. Ruth probeerde alles wat ze kon om samen met Liz in de ambulance te kunnen zitten, maar dat bleek praktisch niet mogelijk.
‘Ik vond het zo moeilijk om haar los te laten en haar mee te geven aan de artsen. Ik begrijp dat dat vanuit medisch standpunt nodig was. Maar het gevoel niet bij haar geweest te zijn toen ze dat zo nodig had – dat krijg ik niet meer helemaal van me afgeschud, denk ik soms.’
LEES OOK > Prematuur: de feiten in cijfers en gevoelens
Wachten
Toen Ruth aankwam in het ziekenhuis waar Liz intussen ook was, bleek de tijd opnieuw haar grootste vijand.
‘Liz vertrok om twee uur ’s middags, en uiteindelijk heb ik haar pas om zeven uur ’s avonds terug kunnen zien. Dat waren de traagste uren van mijn leven.’
‘Je denkt op voorhand veel na over de geboorte van je kind, maar waar je niet over nadenkt, is over de geboorte van jou als mama.’
Hoewel Ruth omringd werd door haar partner Geert, haar familie en een van haar beste vriendinnen, voelde ze zich toch eenzaam.
‘Iedereen wil je helpen, maar het enige wat me echt kon helpen, was bij mijn kind zijn. En dat kon op dat moment niet. Ik voelde me machteloos en verdrietig. Het voelde zo verkeerd om niet te zijn waar mijn kindje was.’
In snelheid gepakt
De volgende dagen bleef Ruth in het ziekenhuis met Liz, maar niet op dezelfde kamer. Elk moment dat het kon bracht ze door naast de couveuse van haar dochter. Elk moment dat het mocht had ze haar dochter in haar armen. ‘Ik wilde haar vooral aangeven dat ik er was, dat ze niet alleen was.’
Het besef dat ze mama was geworden, was nog steeds niet doorgedrongen. ‘Ik wist dat natuurlijk wel, maar in mijn beleving en in mijn hoofd moest dat besef nog groeien. Er wordt je bij een vroeggeboorte zoveel van de verzorging uit handen genomen. Je moet je die moederrol precies op een heel andere manier toe-eigenen.’
Ruth leek het ene na het andere te moeten ondergaan. Vanuit medisch opzicht is dat natuurlijk te begrijpen, want de gezondheid van je kind staat voorop. En bij een vroeggeboorte komen altijd risico’s kijken.
Maar Ruth had soms tijd en ruimte nodig om de ontwikkelingen en beslissingen, die voor het welzijn van Liz werden genomen, te kunnen verwerken. Het gevoel in snelheid gepakt te worden vormt een rode draad door die wazige periode.
LEES OOK > Te vroeg geboren: ‘Koestering en hechting zijn van levensbelang’
Ruimte voor verdriet
De zorgen om en voor Liz wogen zwaar op Ruth. En dan helpt het niet als de buitenwereld je vooral wil wijzen op het feit dat het, ondanks de vroeggeboorte, achteraf toch goed gekomen is.
Ook het benoemen van zogenaamde ‘voordelen’ van een kindje in de couveuse – “Je kan zelf tenminste doorslapen” – hielp haar geen stap vooruit.
‘Naast de dankbaarheid die je voelt voor je kind, moet ook het verdriet een plaats kunnen krijgen. Ik had het mezelf zo gegund om die zwangerschap af te maken. Ik voelde me overvallen. Dat gevoel van machteloosheid dat ik in die weken zo vaak ervaren heb, triggerde een stukje in mijn persoonlijkheid.’
Ruth onderneemt graag, ze weet van aanpakken. En dat kon door die vroeggeboorte niet. ‘Het weinige wat ik kon doen – haar nabijheid geven – lukte ook niet altijd zoals ik dat gewild had, en daar heb ik toch echt mee geworsteld.’
Ze ging in gesprek met de gynaecoloog, ging een keer terug naar de verloskamer, kreeg steun van een therapeute en volgde een EMDR-therapie om alles achteraf een plek te kunnen geven.
Dat toont opnieuw hoe Ruth in het leven staat: ondernemend, en bewust. En het maakte echt een verschil!
LEES OOK > Traumatische bevalling verwerken: neem je tijd
Als mama geboren
‘Ik heb nog altijd het gevoel dat ik soms dingen met Liz wil inhalen’, vertelt Ruth. ‘Ze is nu drie, maar ik vind het nog altijd lastig om neen tegen haar te zeggen. Ik pak haar bijvoorbeeld nog veel op als ze dat vraagt, terwijl ze natuurlijk perfect zelf kan stappen.’
Het lijkt wel alsof ze die start die ze zo graag anders had gewild, onbewust en bewust toch compenseert.
‘Kan ik dit wel voelen – wetende dat er anderen zijn die een zwaarder traject hebben?’
‘Je denkt op voorhand na over de geboorte van je kind, en je stelt je daar heel wat bij voor. Waar je niet over nadenkt, is over de geboorte van jou als mama’, zegt Ruth. ‘Ik wist niet hoe ik ging zijn, maar ik weet wel dat die rit achter mijn kind in de ambulance aan voor een stukje heeft gevormd hoe ik als mama ben.’
Tijd en ruimte
Intussen is Liz grote zus geworden van Leif. ‘Met ons vieren vormen we een heel fijn gezin. Ik kan kijken naar mijn kinderen en mij intens dankbaar voelen dat ze er zijn’, vertelt Ruth.
‘Ik weet dat alles ‘goed’ gekomen is, en er zijn zeker en vast ergere verhalen.’ Daar worstelt Ruth soms mee. ‘Kan ik dit wel voelen – wetende dat er anderen zijn die een zwaarder traject hebben?’
Het antwoord is natuurlijk ja. Er bestaat geen weegschaal die voorschrijft hoe je een vroeggeboorte of jouw geboorte als mama moet ervaren, of die aangeeft welk gevoel geoorloofd is voor wat jij hebt meegemaakt, en voor hoe lang.
‘Sowieso doet het ook echt deugd om dit te kunnen vertellen’, vertelt Ruth. ‘Om te voelen dat er ruimte mag zijn voor alles wat ik toen heb gedacht en gevoeld.’
LEES OOK > 9 redenen waarom een tweede zwangerschap anders is dan een eerste
Meer artikels over prematuur geboren kindjes lees je in ons dossier. Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 21/12/2021