Wil je verrassende verhalen over straffe tienerstoten en puberale experimenten? Dan ben je bij Ironman Luc Van Lierde (52) aan het foute adres. Zijn jonge jaren stonden volledig in het teken van de sport, en zijn iets minder jonge jaren eigenlijk ook. ‘Uitgaan en topsport, het zijn twee dingen die je nu eenmaal niet kan combineren.’ We zwemmen, fietsen en rennen richting Brugge voor een fijne babbel over leven, liefde en vaderschap.
We schieten uit de startblokken met een terugblik op de kleine Van Lierde. Zat het sporten er toen al in?
Luc Van Lierde: Zeker weten. Ik was van jongs af aan een heel actief ventje, dus sporten was voor mij ideaal om wat energie kwijt te raken. Van mijn 5 tot mijn 10 jaar heb ik verschillende sporten uitgeprobeerd, maar het was allemaal van korte duur.
Tot ik op mijn tiende in de Brugse zwemclub terechtkwam en aan een zwemcarrière begon die uiteindelijk tien jaar geduurd heeft. In 1987 deed ik mijn legerdienst en proefde ik op het militair kampioenschap van triatlon. En ja, dat was het, dat wou ik doen!
Wat voor opvoeding kreeg je van je ouders?
Luc Van Lierde: Mijn ouders waren zeker niet streng. Ze gaven mij en mijn twee zussen veel aandacht en liefde. Maar van mijn 14 tot mijn 18 jaar werd ik vooral door andere mensen opgevoed.
‘De eerste keer dat ik uitging, was ik al om half elf thuis’
Ik woonde in die periode bij pleeggezinnen, dicht bij de zwemclub van Sint-Martens-Latem. Daar verbleef ik van zondagavond tot zaterdagmiddag.
In het begin was dat een beetje aanpassen, maar mijn herinneringen aan die tijd zijn alleen maar positief. Ik heb er samengeleefd met drie pleegzussen en een pleegbroer, met wie ik nog af en toe contact heb.
Je was maar 1,5 dag per week thuis, dus je had wel heel veel over voor je sport.
Luc Van Lierde: Goh ja, sport was van kleins af aan mijn leven, en ik zwom gewoon ontzettend graag. Vanaf mijn 15 jaar stond alles in het teken van het zwemmen: ik trainde vóór school en na school.
Na het avondeten studeerde ik en daarna kroop ik meteen in bed, want de volgende dag moest ik alweer vroeg op. Mijn sport zorgde automatisch voor een strakke discipline.
Bleef er nog tijd over om de puber uit te hangen en te experimenteren?
Luc Van Lierde: Nee, daar was geen tijd voor. Of geen interesse. Maar ik heb er nooit spijt van gehad.
Wat betreft meisjes ben ik het letterlijk en figuurlijk niet ver gaan zoeken. Katrien was mijn overbuur en mijn eerste echte lief. We zijn nu 31 jaar getrouwd. En qua uitgaan… toen ik twintig was, konden een paar vrienden mij voor het eerst overtuigen om met hen mee uit te gaan op de Eiermarkt in Brugge.
Dus oké, op zaterdag maakte ik me helemaal klaar en trok ik mijn nieuwe witte jeans aan – dat was mode in die tijd. Om half zeven stond ik al aan café Ambiorix. Véél te vroeg natuurlijk, de stoelen stonden nog op de tafels! (lacht)
De uitbater raadde me aan om rond half tien nog eens terug te komen. Om de tijd te doden, besloot ik naar de cinema te gaan, maar de film was nog niet goed begonnen of ik viel als een blok in slaap. Toen ik uit de cinema kwam, voelde ik me zo moe dat ik meteen de bus naar huis nam.
Maar doordat ik in de bus moest rechtstaan en oververmoeid was, viel ik flauw en besmeurde ik mijn nieuwe witte broek. (lacht) Tot daar het straffe verhaal van de eerste en laatste keer dat ik uitging. Ik was al om half elf thuis.
Maar je ging wél knock-out, dat kan tellen!
Luc Van Lierde: (lacht) Klopt! Weet je, het feit dat ik niet puberde of experimenteerde is niet zo uitzonderlijk hoor. Bij de meeste topsporters verlopen de tienerjaren op die manier.
Als je volledig voor je sport wil gaan, moet je nu eenmaal opofferingen doen. En je moet het vooral gráág doen: als het tegen je zin is, lukt het niet.
Je ziet vaak dat tieners rond hun 16 jaar stoppen met het sporten op hoog niveau. Ze beginnen op die leeftijd te proeven van het uitgaansleven, en dat valt simpelweg niet te combineren. Ze moeten dan echt een keuze maken.
Over naar de liefde: je vertelde net dat je getrouwd bent met je eerste lief…
Luc Van Lierde: Klopt. Ik ken Katrien al van toen ik nog maar 11 jaar was en zij 9 jaar. We werden een koppel in 1989. Ze kwam naar een van mijn eerste triatlonwedstrijden kijken. Anderhalf jaar later zijn we getrouwd.
‘Ik heb veel moeten missen van Andrews kinderjaren. Toen Emma geboren werd, nam ik me voor om het anders aan te pakken… Maar ja, toen werd ik coach en was ik toch weer vaak weg.’
We waren toen 21 en 19. Vrij jong, maar we waren er klaar voor. Je moet rekenen dat ik al een paar jaar mijn plan trok. Ik leefde sinds mijn tienerjaren niet echt meer onder ‘ouderlijk gezag’.
In pleeggezinnen word je natuurlijk wel opgevoed, maar je bent er toch zelfstandiger dan bij je vader of moeder. En daarna zat ik heel vaak in het buitenland voor de triatlon.
Zodra we getrouwd waren, trok Katrien altijd met mij mee naar het buitenland. Op dat vlak ben ik misschien een beetje ouderwets: ik wou heel graag dat mijn vrouw met me meeging om daar voor mij te zorgen, en gelukkig deed zij dat met veel plezier. Het is ook dankzij haar dat mijn carrière zo succesvol was.
Jullie kregen een zoon en een dochter, Andrew (28) en Emma (17). Wat vinden jullie belangrijk in de opvoeding?
Luc Van Lierde: We hebben onze kinderen tamelijk veel vrijheid gegeven. En ze mochten altijd hun mening geven, zolang ze het maar op een beleefde manier deden.
Daarnaast hebben Katrien en ik een aantal waarden die wij ontzettend belangrijk vinden en die we Andrew en Emma van kleins af aan duidelijk maakten: je beloftes nakomen, respect hebben en niet liegen.
En dat werkte bijzonder goed, want ook als de kinderen iets verkeerds gedaan hadden, kwamen ze het ons vertellen. Gewoon omdat ze wisten dat wij eerlijkheid hoog in het vaandel dragen. We hebben een heel open en goeie band met de kinderen.
Je was door je sportcarrière vaak in het buitenland. Heb je het gevoel dat je daardoor veel gemist hebt van je kinderen?
Luc Van Lierde: Ik heb als triatleet een mooie carrière gehad. Daar heb ik zeker geen spijt van. Maar grof gezegd heb ik daardoor mijn kinderen soms verwaarloosd.
Ik heb veel moeten missen van Andrews kinderjaren. Toen Emma 12 jaar na Andrew geboren werd, nam ik me voor om het anders aan te pakken… Maar ja, toen werd ik coach en was ik toch weer vaak weg.
Om het wat te compenseren probeerde ik vooral om er écht voor hen te zijn wanneer ik thuis was. Hen extra aandacht geven, samen spelletjes spelen, dat is meer waard dan dure cadeaus meebrengen.
Hoe verliep het met de puberteit onder jullie dak? Hebben Andrew en Emma meer geëxperimenteerd dan hun vader?
Luc Van Lierde: Het ging niet verder dan een beetje pubergedrag en wat tegenspreken. Ze houden geen van beiden van uitgaan, en alcohol drinken ze quasi nooit. Zware problemen zijn ons dus bespaard gebleven.
Toch was het gamegedrag van Andrew op een bepaald moment wel problematisch. Ik vond zelfs dat het naar een verslaving neigde. Wanneer we zeiden dat hij moest stoppen, kon hij heel heftig reageren.
Ik wou het rustig aanpakken, hem eerst wat grenzen opleggen, een verwittiging geven en een compromis zoeken, maar Katrien was kordater. Wanneer het te veel werd, sloot ze gewoon het internet af.
Achteraf bekeken was het goed dat ze zo heeft ingegrepen, want een gameverslaving is niet niks. Emma gamet niet, maar is vergroeid met haar smartphone. Je ziet haar bijna nooit zonder dat ding.
LEES OOK > Instagrammer Elodie Gabias is hét toonbeeld van zelfliefde: ‘Ik schaam me niet voor wie ik ben’
Hebben jullie met haar ooit afspraken gemaakt over schermtijd en zo?
Luc Van Lierde: Nee, toch niet. We hebben de kinderen zo opgevoed dat ze altijd met ons kunnen argumenteren. Dus wanneer Emma ons verzekert dat ze het onder controle heeft, gaan wij niet principieel vasthouden aan ons idee en toch ingrijpen.
Haar punten op school zijn oké, dus we hebben geen been om op te staan. Maar eerlijk, ik heb die smartphones al meer dan eens vervloekt.
‘Wanneer ik van in mijn bureau hoor dat Emma thuiskomt van school, klap ik mijn pc dicht, neem ik een koffietje en ga ik bij haar zitten zodat ze kan vertellen over haar dag.’
Voor mijn coaching ben ik een beetje verplicht om een Instagramaccount te hebben, maar voor de rest ben ik totaal niet bezig met sociale media. Wanneer ik iets wil posten, vraag ik aan Emma om mij te helpen. Zij kiest of bewerkt een foto, maakt het tekstje en post het voor mij.
Mocht ik het zelf doen, zou ik daar een half uur mee bezig zijn… en dan nog zou Emma het niet oké vinden. ‘Allez papa, heb jij wel eens goed naar die foto gekeken?’ (lacht)
Voor jou als triatloncoach is sport nog altijd een groot deel van je leven. Hoe belangrijk is sport voor de rest van je gezin?
Luc Van Lierde: Andrew heeft drie jaar topsportschool gedaan in Antwerpen, en is daarna begonnen aan de opleiding ‘sport en beweging’.
Maar toen hij tijdens het eerste jaar van zijn opleiding in het ziekenhuis belandde met een acute appendicitis en daar zag welk waardevol werk mensen er doen, besliste hij om verpleegkundige te worden. Hij werkt nu op de intensive care en heeft door de coronapandemie al loodzware tijden achter de rug, maar in zijn vrije tijd sport hij nog veel.
Mijn vrouw en dochter zijn fanatieke voetbalfans, Katrien supportert voor Cercle Brugge en Emma voor Club. Dus wanneer Cercle en Club tegen elkaar spelen, ben ik thuis de scheidsrechter.
Vind je dat elke tiener moet sporten?
Luc Van Lierde: Nee, maar elke tiener moet wel bewegen. Niet iedereen ziet het zitten om heel zware inspanningen te doen of in competitie te gaan met anderen. Dat hoeft ook niet. Maar bewegen is natuurlijk wel een goed idee, het is ook gewoon nodig om gezond te blijven.
En dat kan evengoed op een rustige manier, zoals mijn dochter het aanpakt: zij gaat regelmatig eens wandelen met haar mama, zo blijft ze ondanks haar pijnlijke knie toch wat in beweging.
LEES OOK > Tante Kaat: ‘Mijn zoon ging door een zware puberteit’
Welke toekomstdroom heb je voor je kinderen?
Luc Van Lierde: Dat ze een gelukkige relatie hebben die blijft duren, dat staat bij mij op één. Hoe moeilijk het soms ook is, want het is altijd een beetje geven en nemen en je moet er blijven aan werken. Dat heb ik mijn kinderen meer dan eens verteld, ze beseffen dat niets vanzelf komt in het leven.
En wat wens je jezelf toe?
Luc Van Lierde: Katrien en ik dromen ervan om ooit naar Lanzarote te verhuizen. Ik heb de wereld rondgereisd en veel mooie plaatsen gezien, maar Lanzarote staat op nummer één. Dus hopelijk komt het er ooit van…
Al zal het bijzonder moeilijk worden om mijn vrouw en dochter een beetje van elkaar te scheiden. Die twee zijn niet gewoon moeder en dochter, het zijn echt vriendinnen.
Wanneer Andrew en Emma terugblikken op hun jeugd, wat denk je dan dat ze zullen vertellen over jou?
Luc Van Lierde: ‘Papa was veel weg!’ (lacht) Maar daarnaast zullen ze hopelijk terugdenken aan de fijne band die we hebben.
Ik vind het echt belangrijk om als ouder een heel nauw contact te hebben met je kinderen, en dat krijg je alleen door vaak met hen te praten. Wanneer ik van in mijn bureau hoor dat Emma thuiskomt van school, klap ik mijn pc dicht, neem ik een koffietje en ga ik bij haar zitten zodat ze kan vertellen over haar dag.
Ik besef dat niet elke ouder die luxe heeft, maar als je veel praat met je kinderen, kan je sneller merken wanneer het fout gaat. Al durven mijn vrouw en dochter wel eens te overdrijven: die twee babbelen wat af, hele dagen soms! (lacht)
Nee serieus, ik vind het geweldig om te zien hoe goed ons gezin nog altijd aan elkaar hangt, zelfs nu Andrew samenwoont met zijn vriendin. Er gaat geen dag voorbij dat we hem niet horen of zien. Zalig toch? Dat maakt mij als vader oprecht gelukkig.
Foto’s: Kristof Ghyselinck
LEES OOK > De eerste trek, de eerste slok: wat doe je tegen roken of drinken bij je tiener?
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 07/02/2022, laatste update op: 02/06/2023