Papa Christophe kan tien dagen vaderschapsverlof opnemen na de geboorte van zijn dochter. Het voelt echter niet als vakantie. Hij heeft zijn handen vol met de zorg voor de andere kinderen. ‘Het draait nu niet om mij. Dus bijt ik door en doe ik gewoon wat moet’.
Het is een cliché, maar veel vaders worden pas écht vader wanneer hun kind geboren wordt. Zo voelt het voor mij toch. Negen maanden lang was ik meer bezig met het welzijn van mijn lief en de vraag of ze graag nog iets wou eten (meestal wel) dan met dat baby’tje in haar buik. Maar eens die baby op haar buik lag, wist ik: ik ben weer papa geworden.
LEES OOK > Vader worden … duurt dat echt zo lang?
Vaderschapsverlof?
Ik wil andere vaders graag geruststellen, een hart onder de riem steken. Ik kan jullie zeggen dat het vaderschap fantastisch is, en geloof me, dat is het écht. Maar … even eerlijk: het is ook doorbijten, die eerste weken.
Ik kan tien dagen vaderschapsverlof opnemen en het duurt exact elf dagen voordat ik kan stoppen met lachen om dat woord ‘verlof’. Ik heb namelijk nog nooit zo hard gewerkt als tijdens dit vaderschapsverlof. Niet alleen onze dochter heeft aandacht nodig, hier lopen nog drie andere kinderen rond. ’s Morgens breng ik de oudste naar de middelbare school, de tweede naar de lagere school, de derde drop ik in de crèche en de jongste neem ik af en toe over van mijn lief. Zo heeft zij eens haar handen vrij om de belangrijkste dingen eerst te doen: zichzelf eens wassen en iets eten.
‘Mijn lief heeft onze dochter gedragen en nu is het aan mij om hen te dragen’
Wanneer de vroedvrouw langskomt om moeder en kind te checken, polst ze voorzichtig hoe het met mij gaat. ‘Niet goed’, denk ik. Want het is veel, zeker met een verbouwing die minstens evenveel tijd en aandacht opeist als die vier kinderen die we tegelijk in leven proberen houden. Maar dat zeg ik niet. Want ook dat is belangrijk om te weten als nieuwbakken vader: het draait eventjes niet om mij. Dus bijt ik door en doe ik gewoon wat moet, want: this too shall pass. Mijn lief heeft onze dochter gedragen en nu is het aan mij om haar te dragen. Om hen te dragen. En ik doe wat ik kan.
LEES OOK > Eindelijk in zicht: 20 dagen geboorteverlof
Peri Bottles & poutrellen
Ik haal mijn beste kraamwoordenschat weer boven en praat thuis mee over kraamverbanden, kraamtranen, Peri Bottles, borstkompressen en melkopvangschaaltjes. Terwijl ik het op de werf heb over stroomcircuits, poutrellen en gewapend beton. En tussendoor heb ik met de kleuter uitvoerige conversaties over Nijntje, want wat haar betreft is de baby van mama en hoort zij vanaf nu bij papa. Altijd. Elk moment van de dag. En liefst ook van de nacht. Laten we zeggen dat een baby in huis een aanpassing is. Voor iedereen.
Zes weken na de bevalling moeten we verhuizen. De kat mag op hotel en zij komt op die manier uiteindelijk nog het beste uit deze hectische periode. Mijn aandacht gaat op vrije momenten niet naar de baby, maar naar bedden die uit en in elkaar moeten worden gedraaid. Ik sleur met dozen, kasten en de last op mijn schouders. Maar het lukt me. Het lukt ons, want ondertussen houdt mijn lief zichzelf staande en doet ook zij alles wat ze kan.
Langzaam maar zeker zie ik hoe onze dochter steeds groter en sterker wordt en hoe ook mijn lief weer meer zichzelf wordt. Nog niet helemaal, maar voorlopig wel genoeg. We zijn nu drie maanden en een verhuis verder en ik ben vooral blij dat we na deze hectische periode nog overeind staan. En heel af en toe eens achteruit kunnen leunen.
Papa Christophe
(Hasselt, september, oktober & november 2021)
Alle dagboeken van papa Christophe kan je hier nalezen. Ook mama Nele houdt een dagboek bij.
Dit dagboek is eerder verschenen in Brieven aan Jonge Ouders, het gratis tijdschrift voor alle ouders. Pas bevallen of nog in verwachting? Schrijf je hier in om deze razend interessante reeks gratis te ontvangen. Voor ouders van kindjes tot 18 maanden zijn er ook de NieuwsBrieven aan Jonge Ouders, elke maand in je mailbox.
Gepubliceerd op: 08/03/2022, laatste update op: 05/04/2022