Dagboek Elias, 2 jaar: ‘Mijn baby is geen baby meer!’

Lieve Elias,

Geen baby meer

Vandaag ben jij 2 jaar geworden. Ik kan het zelf nauwelijks geloven. Maar ik zie het elke dag en ik kan het ook al even niet meer ontkennen: mijn baby is geen baby meer.

We beginnen je steeds beter te kennen. En je blijkt een stevig temperament te hebben. Als er iets niet gaat zoals jij dat wilt (als je moet stilstaan zodat ik je kleren kan aantrekken bijvoorbeeld) dan kun je je verzetten als een paling in een emmer water.

Je hebt ook altijd een duidelijke mening over wie er je flesje moet maken, je in bed moet stoppen of je moet optillen. ‘Mama doeeen!’ schreeuw je wanneer papa je de trap af draagt. Je spartelt en stampt in het rond. Papa kan je maar net vasthouden tot hij beneden is.

LEES OOK > Een voorkeur voor één ouder, wat kan je ertegen doen?

Schelm

Je bent ook een kleine deugniet. Je wijkt zonder twijfel van de paadjes af – letterlijk en figuurlijk. Zo heb ik al twintig hartverzakkingen gehad omdat het leek alsof je verdwenen was uit onze ommuurde tuin. Tot je plotseling met een grote smile uit een dichte struik tevoorschijn kwam.

Je kunt alles even snel achteruit als vooruit: stappen, fietsen, van de glijbaan af roetsjen, je bed uit klimmen, de trap af lopen. ‘Achtejuit’, zeg je – bij wijze van aankondiging. Dat geeft me meestal een halve seconde om het potentiële gevaar in te schatten.

Lachebek

Je bent ook een grote clown. Je stopt stenen in je mond puur om mij te doen schrikken. Je lacht hard wanneer ik paniekerig roep opdat je de stenen er weer uit zou halen. ‘Mama ook doen!’ zeg je terwijl je hikt om je eigen grapje.

Bij wijze van laatste clownstreek van de dag probeer je elke avond twee tutten tegelijk in je mond te stoppen. ‘Past niet!’ zeg je en je grinnikt. ‘Mama lachen!’ zeg je wanneer ik niet hard genoeg lach om je grapje.

LEES OOK > Eerste hulp bij peuterpuberteit

Gouden hartje

Maar in dat stoer jerommekeslijfje zit een klein lief leeuwenhartje. Als je op mijn arm zit, dan wrijf je met je vingers door mijn haar. Als je moe bent na een dagje in de opvang, dan hang je aan mijn rokken zoals toen je nog maar net kon staan. Je verstopt je tussen mijn benen als je bang bent en roept ‘beetje eng!’ Je wilt dat ik je oppak zodat we samen in de potten kunnen roeren.

Duizend keer per dag zeg je van ‘mama, kijk eh!’ opdat ik al je nieuwe trucjes als eerste gezien zou hebben. Je houdt van applaus, van aandacht en van grapjes uithalen en lachen.

Je bent een kusjesgever, een knuffeldier, een schootzitter. Je wilt alles zelf doen, maar het flesje – dat mag ik je nog altijd geven. Je groot klein lijfje hangt tegen me aan en ik zie hoe je loom wordt van vermoeidheid. Je past nog helemaal op mijn schoot. Zoals altijd draai je mijn trouwring rond en rond terwijl je aan je flesje lurkt. Je haren worden een beetje klammig van het zweet. Ik probeer het allemaal heel bewust mee te nemen zodat ik het kan vasthouden voor altijd.

Gelukkige tweede verjaardag, mijn lief wild kindje. Het is in geen woorden uit te drukken hoe graag ik jou zie. Ik voel me zo heel erg bevoorrecht dat ik jouw mama mag zijn.

Over mama Saar

Saar woont in het bronsgroene eikenhout van Limburg. Ze is getrouwd met Wout en samen hebben ze twee zoontjes (Kasper en Elias) en een poes (Dorus).

De tijd waarin Saar niet aan het werken of aan het opvoeden is, houdt ze zich bezig met muziek, lezen en schrijven. Dat doet ze bijvoorbeeld op haar eigen plekje op het wereldwijde web, de blog Paardensaartje.

In het echte leven geeft ze les aan de PXL Hogeschool in Hasselt. Met veel passie en liefde voor het vak helpt ze daar kleuterleid(st)ers opleiden.

Benieuwd naar hoe de eerste maanden van Elias verliepen? Lees hier alle eerdere dagboeken.

Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.

Tags: dagboek Elias