Als puber was Dominique – Dompi – Van Malder (45) de Chirojongen met puntschoenen en een arafatsjaal die graag ging fuiven en wat trager begon te fietsen als de meisjesschool in het zicht kwam. Vandaag is hij acteur, presentator, papa van Jack (11) en bonuspapa van twee volbloed tieners: ‘Ik praat met hen liever over wat écht belangrijk is dan te zagen over rommel of afwas.’
Dominique Van Malder: ‘Ik kom uit een arbeidersgezin en heb een broer die vier jaar ouder is. Er was bij ons thuis altijd te weinig geld; we hadden wel een huis maar het was meer Schimmelgem dan iets anders. Mijn klasgenoten vertelden na de zomervakantie over hun reis naar Spanje of Italië, bij ons was de Meli het hoogst bereikbare. Op een bepaald moment had ik gespaard voor een cd, maar de cd-speler konden we ons pas twee jaar later veroorloven. De tv moest je een uur op voorhand aanzetten en af en toe had hij een harde klap nodig om te blijven werken.
Los van die materiële dingen kreeg ik alles wat een kind nodig heeft. Ik heb vooral mooie herinneringen aan mijn jeugd. Het was een koud decor maar een warm nest. En doordat we thuis niet veel hadden, ben ik in boeken beginnen te duiken, dus uiteindelijk heeft het mij ook iets bijgebracht.
Pas op, zo zie ik het nu. Achteraf bekeken is het leuker dan wanneer je er middenin zit. Ik ben oprecht blij dat ik vandaag rustig mijn centjes kan verdienen en dat mijn kinderen zich geen zorgen moeten maken om geld.’
Strepen van de Wibra
Had je zelf snel door dat je minder financiële mogelijkheden had dan de doorsnee klasgenoot?
Dominique Van Malder: ‘Nee, je groeit zo op en denkt dat het normaal is om met gaten in je schoenen rond te lopen. Het is maar wanneer anderen beginnen te praten over de dingen die ze allemaal hebben en doen, dat je gaat beseffen dat er een verschil is. Eens ik het doorhad, liep ik er natuurlijk niet mee te koop. Mensen in armoede zijn een krak in het verbergen en verdoezelen. Smoesjes à volonté.
Ikzelf zag alle hoeken van de huizen van mijn vrienden, maar ik zou nooit iemand uitgenodigd hebben op mijn kamer. Bij mij kwamen ze niet verder dan de voordeur, gewoon iets afgeven en weer weg. Verjaardagsfeestjes geven deed ik niet. Op den duur schaamde ik me ook voor ons huis.
‘Het is hier vollenbak: Groetjes uit Pubergem!’
Het pijnlijkste was de reis naar Rome in het vijfde middelbaar: ik kon niet mee omdat we daar simpelweg het geld niet voor hadden. Absoluut niet leuk, want ik wou ongelooflijk graag eens op die Romeinse ruïnes staan. Dus ja, plezant was dat niet.
Ik heb over die situatie eens getuigd in het programma Make Belgium Great Again, en ik kreeg toen berichtjes van oud-klasgenoten die me vertelden dat ze echt niet doorhadden wat mijn situatie was. Daaraan zie je hoe goed je armoede kan verstoppen. (glimlacht) Los van mijn kleren dan, daar stonden geen strepen op van Adidas maar strepen van de Wibra.’
Hoe zou je de opvoeding die je thuis kreeg, omschrijven?
Dominique Van Malder: ‘Mijn ouders waren heel nederige mensen en hebben ons ook op die manier opgevoed, zo van: “Sorry dat ik hier ben.” Toen ik besliste om Latijn-Grieks te studeren, zei mijn vader bijvoorbeeld dat dat toch eerder iets voor dokterskinderen was.
Papa was ook superkatholiek en gaf ons waarden mee zoals respect en zorgen voor je medemens. En hoewel ik zijn geloof absoluut niet overgenomen heb, vind ik die waarden nog altijd enorm belangrijk.’
Hang-rebellie
Hoe zat het met je tienerjaren? Heb je hevig gepuberd?
Dominique Van Malder: ‘Ik was een beetje een diesel, het kwam bij mij op alle vlakken nogal traag op gang. Maar op een bepaald moment merkte ik toch dat ik wat trager begon te fietsen wanneer ik de meisjesschool voorbijreed, de hormonen deden duidelijk hun werk. Ik heb lang de kat uit de boom gekeken, maar eens ik ervan geproefd had, dacht ik: “Mja, da’s best oké! Nog!” (lacht)
Voor de rest vind ik van mezelf dat ik een redelijk brave puber was, vooral op school. Buiten de schoolmuren
was ik zo’n gast met een arafatsjaal en puntschoenen, en bij de Chiro kon dat allemaal. Ik mocht er helemaal mezelf zijn en ben daar echt opengebloeid. Wij gingen ook betogen tegen racisme en zo, ik heb er veel maatschappelijke dingen meegekregen op een plezante manier.
Toen ik begon te fuiven, is er een wereld voor mij opengegaan: ik deed dat ongelooflijk graag en kon helemaal opgaan in de muziek. Mijn ouders waren totaal niet streng, ik kreeg nooit een strikt uur opgelegd maar ik moest die vrijheid respecteren. Ik vind dat een heel goeie aanpak: het zorgt ervoor dat je je verantwoordelijkheid neemt. Niet dat mijn vader en moeder dat met opzet zo deden hoor, waarschijnlijk dachten ze eerder: “Doe maar, manneke.” Maar hoe graag en hoe laat ik ook uitging, ik was wel degene die de ochtend erop het jeugdhuis stond te kuisen. Ik had geen geld hé, ik moest iets bijverdienen.’
LEES OOK > Bekende vader Willy Sommers: ‘Ik heb nooit puberstreken uitgehaald’
Kwam er bij je puberteit ook een vorm van rebellie kijken?
Dominique Van Malder: ‘Ik discussieerde wel eens of ik kwam soms wat te laat aan tafel, maar het bleef allemaal vrij passief, het was eerder een hang-rebellie. Omdat er bij ons thuis niet veel te beleven viel, was ik vaak weg van huis. Naar de Chiro, de drumfanfare, bij vrienden … altijd op de baan.’
En het artistieke aspect, heb je dat van thuis uit meegekregen?
Dominique Van Malder: ‘Niet echt. De hoogste vorm van cultuur die ik thuis meekreeg, was Gaston en Leo op tv. Maar doordat ik veel met mijn neus in de boeken zat, beleefde ik in mijn hoofd wel straffe verhalen. Op school leerde ik dan onder andere het werk van Jotie T’Hooft kennen, gewéldig. Ik was meteen een grote fan.
Maar verder … buiten mijn opa die werkte als koster, waren er weinig artistieke linken in mijn familie. Ik wou als kind heel veel beroepen doen: dierenarts, advocaat, muzikant, maatschappelijk werker … tot ik dacht: “Wacht eens, als ik acteur word, kan ik het allemáál zijn!”
Vanaf mijn vijftien, zestien jaar groeide het idee om na het secundair naar de toneelschool te gaan, maar mijn vader vond het een beter idee om eerst voor een “echt” diploma te kiezen. Gehoorzaam als ik was, ben ik toen aan de opleiding Germaanse Talen begonnen, maar na een half jaar ben ik dan toch overgestapt naar de toneelschool.’
Jij Jack, ik Dompi
Je bent intussen al elf jaar papa van Jack. Wat deed het met jou toen je vader werd?
Dominique Van Malder: ‘Op voorhand had ik er wel wat over nagedacht en misschien zelfs gepiekerd, maar zodra Jack in mijn armen lag, vielen al mijn zorgen en angsten weg. Het klopte gewoon: “Jij Jack, ik Dompi, en dat komt in orde tussen ons.” Ik voelde een soort oerinstinct dat ik voorheen nooit had gevoeld: “Da’s die van mij en you better watch out.”‘
Wat vind je belangrijk in de opvoeding die je Jack geeft?
Dominique Van Malder: ‘Ik zeg hem regelmatig dat hij over alles met mij kan praten. Zelfs als hij iets fout gedaan heeft. Daarnaast geef ik vooral mee dat hij moet doen wat hij voelt. Niet te veel “sorry” zeggen “omdat je hier bent” maar je hart en je passie volgen, wat anderen ook zeggen. Ikzelf heb dat lang niet gekund, door die nederige opvoeding durfde ik niet op tafel te kloppen.
‘De dingen die Jack vroeger cool vond om samen met mij te doen, zijn nu ineens cringe’
Dus ja, zulke dingen probeer ik hem mee te geven maar ik overdrijf daar ook niet in, want ik wil niet die oude man zijn met al zijn levenslessen. Om die reden kijk ik graag naar films met Jack, dat zijn goeie aanleidingen om het over bepaalde thema’s te hebben.’
Je bent niet meer samen met de mama van Jack. Hoe verdelen jullie het ouderschap?
Dominique Van Malder: ‘We hebben een heel flexibel systeem van co-ouderschap; niet week om week, maar eerder hoe het uitkomt. Zijn mama woont in Brussel en ik in Gent, en ik vind het tof dat hij daardoor beide werelden leert kennen. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik hem gehoord heb, ook al zijn het soms gesprekjes over niets.
Uiteraard zou ik hem liever nog vaker zien, maar dat was voor de scheiding ook al het geval. Ik heb nu eenmaal een job gekozen waarbij ik de plezante moet zijn op momenten dat hij thuis is: in het theater werken, betekent vier à vijf avonden per week weg zijn van huis. De laatste jaren heb ik daar wel een beter evenwicht in gevonden, ik doe nu meer tv- en radiowerk zodat ik er vaker kan zijn voor hem.’
Hoe moeilijk vind je het om Jack niet continu bij jou te hebben?
Dominique Van Malder: ‘Ook al denk ik dat ik door de scheiding een betere mens en een betere papa geworden ben, ik vind dat nog altijd lastig. Het went niet. Zijn mama en ik komen goed overeen, maar als ik hem naar Brussel gebracht heb en terug naar huis rijd, word ik nog altijd emotioneel. Op dat vlak zijn er gewoon weinig voordelen aan gescheiden zijn.
Wat wél een voordeel is: door mijn nieuwe relatie heb ik twee bonuskinderen en dat vind ik de max. Los van al het regelen en plannen geeft dat een heel fijne energie. Ze zijn vijftien en zestien, dus dat betekent vollenbak: “Groetjes uit Pubergem!” Zalig! Ik noem hen geen pluskinderen maar bonuskinderen, want een plus is iets dat je erbij moet pakken, een bonus is een cadeau. En ja, ik vind hen echt een cadeau.
Ze komen met hun drieën onwaarschijnlijk goed overeen: Jack kijkt op naar die van vijftien en zestien en doet soms al een beetje met hen mee, en voor die twee oudsten is het leuk om bij Jack nog wat kind te mogen zijn. Ze zijn zeker niet verplicht om samen dingen te doen, maar wanneer we met z’n allen op restaurant gaan of naar de Efteling, vinden ze het geweldig.
Als bonuspapa heb je ook andere gesprekken met die gasten, want je kan de gevoelige onderwerpen niet zo gênant maken. Da’s een groot voordeel.’
LEES OOK > Expert Cindy Schepers over de uitdagingen en valkuilen van een samengesteld gezin
Moetda?
Merk je dat Jack ook al stappen zet richting Pubergem?
Dominique Van Malder: ‘Ik zie tegenwoordig dat hangerige opduiken, zo van: “Pffff, moetda?” Vorige week moest ik voor een animatiefilm een trailer inspreken. Het was maar een kwartiertje werk, dus ik had dat op woensdagnamiddag gepland omdat ik dacht dat Jack het leuk zou vinden. Zijn reactie: “Huh, moet ik daar echt mee naartoe?” Ik merk dat de dingen die hij vroeger cool vond, nu ineens véél minder cool zijn. Maar wel cringe en not satisfying. (lacht)’
Wat hoop je dat Jack en je bonuskinderen van jou oppikken?
Dominique Van Malder: ‘Empathie voor de medemens, want dat is iets wat vaak ontbreekt op deze aardkloot. Ik kan triest en kwaad worden als ik mensen hoor zeggen: “Maar allez, wat komen al die vluchtelingen hier doen?” Wel, ga eens praten met zo iemand, dan zal je het misschien snappen.
Daarnaast hoop ik vooral dat ze hun plek op deze wereld inpakken met de dingen die ze graag doen. Ik heb mijn ouders tegen hun zin in een fabriek zien werken … echt triest. Alleen als je zelf content bent, kan je andere mensen ook content maken. Maar dan moet je met een open blik naar de wereld kijken. Niet alleen zorgen dat je eigen tuintje in orde is, maar ook eens over de haag piepen en vragen of je kan helpen. Ik klink nu misschien een beetje als de dalai lama, maar ik vind dat echt belangrijk.
Voor de rest mogen ze van mij worden wat ze willen. Behalve recensent. (lacht) Ik hoop vooral dat ze kunnen genieten van elk moment. Carpe diem en zo. Het is hier en nu te doen, dus amuseer je waar je kan.’
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 05/05/2022, laatste update op: 02/06/2023Tags: co-ouderschap, puberteit