Journaliste Rien ging samen met haar vriend Sven en hun twee kleuterzonen drie maanden slow camperen. Ze bouwden een tweedehands Multivan om tot een camper en trokken richting zuiden. Hun trip zit er ondertussen op. Thuiskomen na een lange reis is soms moeilijk. Rien vertelt hoe dat voelt.
Na 95 dagen samen weg zijn, staat onze camper terug voor ons eigen huis – onze oudste zoon is zo blij dat hij zelfs de planten buiten knuffelt. ‘Lukt het wat om weer aan te passen?’, vragen de mensen vaak. ‘Moet dat dan?’, vraag ik me af.
Als ik aan één ding graag wil vasthouden, is het aan de traagheid van het camperbestaan. De zaligheid van een leeg hoofd en een vol hart – ja, ook soms een leeg lijf en een volle emmer. Al voel ik wel dat die slowfulness een uitdaging wordt.
Graag nog een beetje traag
Op reis was het heerlijk om de dagen te nemen zoals ze kwamen. Zonder te denken aan schooluren, brooddozen of afspraken. Gewoon je eigen ritme volgen, of eigenlijk vooral dat van je gezin. En dat ritme ging traag.
‘Als ik aan één ding graag wil vasthouden, is het aan de traagheid van het camperbestaan.’
‘s Morgens ontbeten we met slow coffee – lees: water halen, opwarmen op het gasvuur en door een filter in de thermos gieten. Terwijl mijn vriend en ik koffiekletsten aan een uitklaptafel, speelden en prulden de kindjes buiten met wat ze hadden of vonden: van stenen uitgraven en in plassen stappen tot stokkenkampen maken of gebroken reflectorstukjes aan elkaar puzzelen.
Rond de middag deden we vaak een uitstapje. Soms was dat gewoon samen gaan winkelen – terwijl dat thuis meestal een ‘ik wil zo snel mogelijk door de supermarkt’-race is, tussen vele andere taakjes. Vaak trokken we naar de zee, of slenterden we door wat straatjes.
LEES OOK > Waarom ik mijn kind blootvoets in de plassen laat springen
Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan
Terug in België komt er een golf van agenda’s, prikkels en invloeden over ons heen. We herontdekken ons huis (al die ruimte?!), onze spullen (al dat speelgoed?!), onze familie en vrienden (al die knuffels ❤). Heerlijk! Maar best ook intens, zo van eb naar vloed. Onze gedachten en emoties klotsen vele kanten uit. Zo besef ik nog meer hoe anders het voelde in onze reisbubbel: ons gekende gezin, op ongekende plekken, met ongekende mensen.
Begrijp me niet verkeerd: het doet echt deugd om bekende gezichten te zien en bij te praten in je eigen taal. Maar samen met die gezichten, komen ook de stemmetjes in mijn hoofd weer op bezoek: vertel ik wel interessant genoeg, neem ik niet te veel gesprekstijd, doen onze kinderen niet te druk, enzovoort. Dat ligt niet aan hen uiteraard, wel aan mij.
Dankbaar
Ik had nooit eerder gevoeld hoeveel stiller die stemmetjes waren, alleen op weg met ons vieren. Even in een vacuüm. Onze harten, hoofden en lijven veilig verpakt in een kleine campervan, die ons meer van de grote wereld liet zien. En van onze eigen binnenwereld.
Ik ben zo dankbaar voor wat we deden. Voor wat we leerden. Voor wat we deelden. Het bracht meer dan mooie foto’s, verhalen en herinneringen. Het bracht inzicht, verbinding en liefde. Het bracht ons verder en dichter: bij onszelf en bij elkaar.
Twijfel jij nog om te gaan? Springen maar!
LEES OOK > ‘We genieten te weinig van het hier en nu’: zo maak je komaf met stress in je gezin
Meer lezen?
Lees hier deel 1, deel 2 en deel 3 van de campertrip met het gezin. Volg meer (camper)avonturen van Rien en haar gezin op deze verzamelpagina, via Instagram of haar blog.
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 18/04/2023, laatste update op: 18/08/2023Tags: Campertrip Rien