Duizendpoot. Straffe madam. Boegbeeld. Het zijn clichés die ik echt niet graag gebruik. En zeker niet in de intro van een interview. Maar ze schieten wél voortdurend door mijn hoofd wanneer ik nadenk over mijn gesprek met Gloria Monserez. Ze is pas twintig maar kan al een stevig cv voorleggen. Ketnet-wrapper, actrice, radiopresentator en zangeres, om te beginnen. Om verder te gaan: geëngageerde jongere die zich kwetsbaar durft opstellen, haar mond opentrekt en strijdt tegen ongelijkheid. Tegen racisme. Tegen seksisme. Dus ja, misschien moet ik voor Gloria Monserez toch maar die clichés bovenhalen.
Gloria Monserez: ‘Ik had een grote bek maar wou zeker niemand kwetsen’
Je bent twintig, dus officieel tiener-af. Als je terugkijkt op je puberteit, wat voor iemand was je toen?
Gloria Monserez: Ik heb hard gepuberd, maar vooral binnenin. Met deuren slaan of roepen tegen mijn ouders deed ik niet, simpelweg omdat ik het niet durfde.
Of toch. Ik heb het één keer gedaan en voelde me daar meteen ontzettend slecht door; ik ben me onmiddellijk uitgebreid gaan verontschuldigen en heb zeker tien keer sorry gezegd! (lacht) Ook al was ik enorm kwaad, ik vermeed conflicten. Een regelrechte pleaser.
Experimenteren heb ik wel gedaan, ik was benieuwd naar alles wat eigenlijk nog niet mocht. Zo zat ik als vijftienjarige dapper alcohol te drinken met de vrienden van de Chiro – en dronk ik uiteraard veel te veel.
Achteraf bekeken had mijn vader gelijk om me niet te jong te laten uitgaan, wie weet wat ik allemaal had uitgespookt.
Voor de rest wou ik vooral dat mensen mij leuk vonden en deed ik hard mijn best om me interessant te maken. ‘Moet er iets gezongen worden? Oké, ik zal dat wel doen! Zal ik anders piano spelen of iets tekenen? Laat meer komen!’
Ik had een grote bek maar wou zeker niemand kwetsen. Die twee dingen botsten af en toe, ik voelde dat mijn stoere gedrag niet altijd leuk was voor anderen.
Volgens mij heb ik het hardst gepuberd tussen mijn veertien en zestien jaar. Zeker qua gedrag, maar ook qua uiterlijk: ik verfde mijn haar zelf en toen het oranje uitsloeg, bleef ik volhouden dat het door de zon kwam. (lacht)
LEES OOK > Omgaan met tieners en alcohol: een snelcursus
Feest op de steinerschool
Wat is voor jou het fijnste moment of de positiefste periode uit je tienerjaren?
Mijn tijd op de steinerschool, sowieso! Ik zat er van de eerste kleuterklas tot het zesde middelbaar, en ik vond het daar ronduit geweldig. Naar school gaan was echt feest voor mij. Als ik nu nog eens aan een bank moet zitten om uitleg te krijgen, voel ik dat geluk opnieuw.
Steineronderwijs staat voor een open geest, er is veel ruimte voor creativiteit, je trekt regelmatig de natuur in… En ja, uiteraard krijg je ook Frans en wiskunde, maar voor mij draaide het vooral om die creatieve vakken.
Toch koos ik in het eerste middelbaar voor een klassiek college. De reden? Erbij willen horen, zowat de rode draad doorheen mijn puberteit.
Toen ik hoorde dat iedereen van mijn Chirogroep na de lagere school naar het college trok, moest en zou ik daar ook naartoe gaan. Gewoon om met hen mee te kunnen praten als ze het over school hadden.
Dat college lag me uiteraard niet, ik kon mezelf niet zijn en ging kapot van de stress. Mama moest me vaak komen halen omdat ik me ziek voelde. Terwijl ik normaal door de dag fladderde en eerder nonchalant was, kampte ik ineens met faalangst en deed ik niets anders dan studeren.
De oorzaak? Op de eerste schooldag hadden leerkrachten mij als volgt voorgesteld: ‘Dit is Gloria. Zij is heel dapper, want zij komt van de steinerschool naar hier!’ Ik snapte het niet goed en dacht eerst dat ze het over de afstand hadden. Pas nadien drong het door: ‘Ah… ze denken dat ik dom ben.’
LEES OOK > Mijn tiener heeft faalangst
En hoewel ik van mezelf wist dat ik echt niet dom was en hoewel ik best goeie punten haalde, toch zorgden die opmerkingen ervoor dat ik enorm begon te twijfelen aan mezelf.
Toen ik in februari terug naar de steinerschool mocht, heb ik geweend van blijdschap. Nu kijk ik op die periode terug als iets heel positiefs: het heeft mij doen inzien hoe waardevol het steineronderwijs was voor mij.
Daarnaast leerde ik ook dat ik moest kiezen voor wat ik zélf wou in plaats van iets te kiezen om bij een groep te horen. Als die periode er niet geweest was, dacht ik nu misschien helemaal anders over mijn schoolcarrière: ‘Die f*cking steinerschool met al die geitenwollensokken!’ (lacht)
Onzekerheid door acné
Wat vond je het moeilijkst aan je puberteit? Met welke worstelingen kreeg je te maken?
Van het eerste tot het zesde middelbaar had ik enorm veel last van acné, en dat maakte me heel onzeker.
Ik heb jaren aan een stuk dikke lagen schmink gesmeerd om het te camoufleren, vuile producten waren dat. Een vicieuze cirkel: hoe meer ik smeerde, hoe erger het werd, waardoor ik nóg meer moest smeren.
Vooral in de winter was mijn huid er erg aan toe, ik kan nog altijd oproepen hoe rot ik me dan voelde. Dat iemand mijn gezicht aanraakt, kan ik nog maar sinds een paar jaar verdragen.
En voor de rest… met vriendschappen liep het ook niet altijd even vlot: ik koos vaak vriendinnen die het moeilijk hadden en me meetrokken in hun ellende. Ik dacht dat ik hen kon ‘redden’ maar moest telkens opnieuw inzien dat dat niet lukte.
Toilettas in handtas
Je bent opgegroeid in twee huizen, heeft dat een impact gehad op je tienerjaren?
Niet echt. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik vier jaar was, dus ik heb het nooit anders geweten. Ik vond het niet erg omdat ik van beide plekken de voordelen zag. Wanneer ik naar school vertrok van bij mama kon ik nog lezen op de trein, van bij papa kon ik samen met vriendinnen fietsen.
Door op twee plaatsen op te groeien, ben ik superflexibel geworden. Als ik nu bij vrienden binnenkom, voel ik mij meteen op mijn gemak en slaap ik er even goed als thuis.
LEES OOK > 7 boeken over scheiding voor tieners
Eigenlijk heb ik pas sinds een jaar of twee echt last van die scheiding, sinds ik uit het middelbaar ben. De school was een veilige plek die tegelijk ook structuur gaf aan mijn leven.
Maar doordat ik nu werk en een onvoorspelbare agenda heb, bepaal ik bijna dag per dag of ik naar mama of papa ga, afhankelijk van de plaats waar ik een opdracht heb.
Gloria Monserez: ‘Er is een groot verschil tussen echt activisme en clicktivisme.’
In plaats van een vaste structuur heb ik nu vooral chaos, het voelt soms alsof ik in mijn auto leef – en dat zie je ook aan die auto. (lacht) Ik heb het geluk dat ik over zulke dingen goed kan praten met mijn ouders, maar ze gaan nooit helemaal begrijpen wat het inhoudt.
Vrienden met gescheiden ouders snappen het wel. Tegen hen moet ik maar zeggen: ‘Je toilettas in je handtas’ en ze begrijpen exact wat ik bedoel.
Ik heb vorig jaar even alleen gewoond in een studio, en daar heb ik voor het eerst in mijn leven ál mijn spullen uitgeladen. Op één adres. Raar was dat. ‘Euh, kan ik dat hier nu gewoon laten liggen? Moet ik niet anticiperen op waar ik morgen ga zijn?’
LEES OOK > Opvoeding in vrijheid bij de familie Timmermans: ‘Laat je kinderen zijn wie ze zijn’
Ketnet
Je werd op je achttiende verkozen tot Ketnet-wrapper en stond ineens midden in de belangstelling. Wat deed dat met jou?
Het gooide mijn leven serieus overhoop. Ik kwam net uit het middelbaar, was pas begonnen aan de hogeschool, en ineens had ik een job met verantwoordelijkheden en kreeg ik massa’s aandacht.
Ik heb toen enorm moeten zoeken: ‘Hoe ga ik hiermee om? Wie ben ik? Wat voor iemand wil ik zijn in mijn vriendschappen en in de liefde?’
Het was een tijdje helemaal niet evident, vooral omdat het allemaal ongelooflijk snel ging. Voor ik het goed en wel besefte, trad ik op voor een vol Sportpaleis.
Clicktivisme
Je besliste ook vrij snel om je te engageren en maatschappelijke problemen aan te kaarten. Op sociale media heb je je echt gesmeten in de strijd tegen elke vorm ongelijkheid.
‘Smijten’ is inderdaad het goeie woord. Ik vond dat bepaalde dingen dringend gezegd moesten worden en ging met gebalde vuisten en vol vuur op de barricade staan.
Tégen racisme, tégen seksisme! Die heftigheid, da’s het zalige aan jong zijn, hé. We zijn nog geen twee jaar verder en ik voel nu al dat ik wat rustiger ben geworden.
Ik sta nog altijd achter de boodschappen die ik toen deelde, maar ik zou het vandaag toch anders aanpakken.
Wat bedoel je daarmee?
Ik was een echte bulldozer. In al mijn heftigheid bleef ik maar razen en luisterde ik niet naar anderen. Ik sloot mijn oren voor wat niet binnen mijn verhaal paste.
Vandaag besef ik dat ik meer moet nuanceren, aan elk verhaal zijn nu eenmaal verschillende kanten. Ik heb veel geleerd en pak het nu rustiger en ‘kleiner’ aan.
Mijn strijd voer ik nog altijd, maar ik moet daarom niet altijd alles delen op sociale media. Want zo ver ging het op den duur: ik moest en zou al mijn acties en ideeën op Instagram zetten, alsof ze anders niets waard waren.
Belachelijk natuurlijk. Maar kijk, ik weet nu dat er een groot verschil is tussen echt activisme en clicktivisme (sociale protesten die vooral op sociale media gevoerd worden, n.v.d.r.).
Gloria Monserez: ‘Met mijn wenend hoofd in de krant’
Tijdens de lockdown stond je ineens in alle kranten als boegbeeld voor jongeren die zich mentaal niet goed voelen. Vanwaar kwam dat?
Ik wou graag delen dat het normaal en oké is om je slecht te voelen, maar ik had echt niet gedacht dat het zo zou ontploffen.
Mijn idee was: ‘Ook al voelen maar een paar kinderen zich hierdoor gesteund, dat is al genoeg voor mij.’ Maar de volgende ochtend stond mijn wenend hoofd in elke krant. Vreemd was dat.
Ik heb toen ook eerlijke foto’s gedeeld van mijn slechte huid en dat was echt een drempel die ik over moest. Want zelfs al wéét ik dat ik niet de enige ben die daarmee zit, toch word ik er vaak onzeker over. Gewoon omdat je het nooit ziet op sociale media, je moet elke keer een denkoefening maken en tegen jezelf zeggen: ‘Nee, ik ben NIET de enige.’
Je mag niet onderschatten hoe sterk het effect is van de gefotoshopte beelden die we constant op ons netvlies krijgen. Door al die perfecte lichamen die ik zie op Instagram, kijk ik elke ochtend in de spiegel en denk ik: ‘Amai, mijn buik mag wel wat platter!’ Terwijl dat nooit zal lukken want ik ben nu eenmaal niet zo gebouwd.
LEES OOK > Tieners en sociale media: 3 tips van Jitske Van de Veire
Negativiteit op sociale media
Kreeg je soms ook negatieve reacties op wat je deelde?
Oh ja, superveel. Vooral van volwassenen op Facebook. Daar wemelde het van de negatieve comments. Ik probeerde ervan weg te blijven, maar ging uit nieuwsgierigheid toch eens kijken.
Een vrouw schreef: ‘Jonge meisjes moeten zulke dingen niet posten, ze zouden beter naar de psychiater of naar een instelling gaan, anders trekken ze anderen mee in hun crisismoment.’
Euh, excuseer, sinds wanneer is mijn acné een crisismoment? Soit, ik probeer dan te denken dat het mensen zijn die spreken uit verdriet of die zelf ergens mee zitten en niet weten hoe ze ermee moeten omgaan.
Gloria Monserez: ‘Ik trilde van angst, zoveel mensen die boos op mij waren!’
Je kreeg het ook zwaar te verduren toen een youtuber een oude reactie van jou openbaar maakte…
Klopt, het ging om een verwijt dat ik hem gestuurd had toen ik veertien was. Ineens stond dat online en sprongen al zijn fans daarop. Het was bijna nacht en van de ene minuut op de andere ontplofte mijn inbox en kreeg ik wel duizend haatberichten.
Ik trilde van angst, zoveel mensen die boos op mij waren! Ik ben zeker niet heilig, maar het kwam op een moment dat ik me keihard had ingezet voor alles en nog wat.
Mensen kwetsen of disrespectvol zijn was het laatste wat ik wou, dus ik zag mijn wereld helemaal instorten. Ik heb toen gevoeld hoe giftig sociale media kunnen zijn, wat het met je kan doen wanneer je afgerekend wordt om iets wat je online gezet hebt.
Gloria Monserez: ‘Als je altijd voorzichtig en rationeel bent, maak je niets mee, toch?’
Instagram, iets wat ik jaren gezien had als mega positief, als mijn platform waar ik mij kon uiten, leek zich ineens compleet tegen mij te keren. Tegelijk heb ik toen beseft dat sociale media ook MAAR sociale media zijn.
Want wanneer ik mijn gsm uitschakelde en naar buiten ging, was die haat er niet meer. Die duizend jongeren stonden niet aan mijn deur of zo. Pas op, ik neem het hen niet kwalijk, ik zou vroeger ook zo in de bres gesprongen zijn voor mijn idool.
Heel dat verhaal heeft me vooral doen inzien dat ik een gezondere relatie moest krijgen met sociale media. Instagram legde te veel druk op mij en nam ook ongezond veel tijd in beslag.
Daarom blijf ik er nu soms een tijdje van weg, zeker als ik voel dat mijn hoofd te vol zit.
Gloria Monserez: ‘Mijn ouders geven me een realistisch beeld van hoe het is om ouder te zijn’
Wat is volgens jou onmisbaar voor een goeie band tussen ouders en hun tieners?
Het is superbelangrijk om met elkaar te praten én naar elkaar te luisteren. Hoe moeilijk dat soms ook is.
Een beetje loskomen van het uitgangspunt: ‘Ik ben de ouder en jij het kind, dus ik bepaal de weg en jij gaat hem volgen.’ Of je nu de ouder bent of het kind, iedereen is in de eerste plaats méns, dus je kunt die weg samen afleggen.
Ik zou ouders aanraden om verbinding te zoeken met hun tieners. Je zou eens moeten weten wat jongeren allemaal te vertellen hebben, ook al zijn ze nog volop aan het experimenteren en moeten ze nog veel ontdekken.
Ik heb ook drie keer moeten overgeven op de vloer voor ik wist dat ik niet zoveel alcohol mocht drinken. Dat zijn dingen waar volwassenen intussen al lang achter zijn.
Hoewel, misschien overkomt het hen ook nog, maar doen ze het stiekem in een emmertje zodat niemand ziet dat ze hun grenzen nog niet kennen. (lacht) En dat mag, hé! Het is niet het alleenrecht van jongeren om af en toe de mist in te gaan of te twijfelen.
Ik vind het geweldig als mijn ouders eerlijk toegeven dat ze iets niet weten. Zo geven ze mij een realistisch beeld van hoe het is om ouder te zijn.
Stomme stoten
Wauw Gloria, ik ben echt onder de indruk van de manier waarop je al die dingen verwoordt.
Dat heb ik aan mijn ouders te danken. Zij hebben mij geleerd om mijn gedachten te ordenen en goeie gesprekken te voeren.
Ik heb in mijn tienerjaren zóveel met hen gediscussieerd dat ik daar nu de vruchten van pluk. Dus dankjewel, mama en papa! (lacht)
Tieners zijn wel eens dom en onvoorzichtig, en halen dan stomme stoten uit. Maar intussen maken ze een geweldige herinnering voor later, één die ze nog lang gaan koesteren.
Als je altijd voorzichtig en rationeel bent, maak je niets mee, toch?
Foto’s: Kristof Ghyselinck
Volg de Gezinsbond ook op Facebook, Twitter en Instagram om op de hoogte te blijven van nieuwtjes en activiteiten. Lid worden van de Gezinsbond kan hier.
Gepubliceerd op: 14/10/2021, laatste update op: 06/06/2023Tags: puberteit, sociale media